سرو چمان من چرا میل چمن نمی کند
همدم گل نمی شود یاد سمن نمی کند

دل به امید وصل تو همدم جان نمی شود
جان به هوای کوی تو خدمت تن نمی کند

با همه عطر دامنت آیدم از صبا عجب
کز گذر تو خاک را مشک ختن نمی کند

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف تو
زان سفر دراز خود عزم وطن نمی کند

ساقی سیم ساق من گر همه درد می دهد
کیست که تن چو جام می جمله دهن نمی کند