در تئاتر جسم و روح با هم به وحدت می رسند و در واقع فرد در تمامیت وجودی خود مطرح می شود. بنابراین تمام جنبه های وجود انسان در نمایش به پاسخ خوانده می شوند و این مزیت اصلی تئاتر – زندگی است.
گروه درمانی ، با تكیه بر كلام به عنوان تنها وسیلهارتباط، فرد را یك بعدی می بیند و این همان ایراد «آنتونن آرتو» یكی از نظریه پردازان معاصر تئاتر (۱۹۴۸ – ۱۸۹۶) غرب است. آرتو با فرهنگ گسسته از زندگی كه منحصراً از نطق و كلام فراهم آمده ، می ستیزد و معتقد است كه باید پیوندی میان زندگی و فرهنگ استوار كرد. به نظر آرتو، انسان غربی، انسان دوپاره است. در سویی حركت می كند و می زید و در سوی دیگر می اندیشد و از این دو پارگی رنج می برد. «نقص بزرگ درامای غرب، فقدان اثر بخشی و كارایی آن به تمام و كمال است و این نقیصه زادهمقدس شمردن متن و نویسنده به زیان كارگردان و دیگر عناصر نمایشی است».