در احوالات پیامبر (ص) است كه مردی وارد مسجد شد، در حالی كه رسول اكرم (ص) تنها در مسجد نشسته بودند. حضرت برخاستند و جا باز كردند و فرمودند: <بفرمایید!> آن مرد گفت: ای رسول خدا! مكان وسعت دارد. پیامبر (ص) فرمودند: <حق مسلمان بر مسلمان این است كه وقتی دید مسلمانی می­ خواهد بنشیند، برخیزد و متواضعانه او را احترام كند>.[1]


امام صادق (ع) نیز می­ فرماید: <رسول خدا اوقات خود را به طور عادلانه بین اصحاب خود تقسیم نموده بود و به همه­ آن­ها به طور مساوی می ­نگریست. آن حضرت هرگز پای خود را نزد اصحاب نمی­ گشود، و وقتی مردی با آن حضرت مصافحه می­ كرد، رسول خدا (ص) دستش را نمی­ كشید تا آن مرد دست خود را بكشد و حتی در این مورد، بعضی سماجت كردند كه دست خود را در دست پیامبر (ص) نگه دارند تا پیامبر(ص) جلوتر دستش را بكشد، ولی توفیق نیافتند>.[2]


وقتی درباره كسی از كاری كه پیامبر (ص) دوست نداشت به ایشان خبر می­ رسید، رو در روی او از كار نامطلوب و ناپسندش تذكر نمی دادند، بلكه می­ فرمودند: <چه خبر است مردمی را كه چنین و چنان می­ كنند؟> پیامبر (ص) با این شیوه، آن كار ناپسند را محكوم و از آن نهی می­ فرمود، بی­ آن­كه از فاعل آن نام ببرد.[3]




انس، خادم رسول خدا (ص) می­ گوید: وقتی آن حضرت به كسی رو می­ كرد، صورت خود را از او بر نمی­ گرداند تا آن­كه مخاطب، ایشان را ترك كند، و هرگاه كسی قصد داشت با آن حضرت رازی در میان نهد، سر خود را به سوی او خم می­ كرد و همچنان می­ ماند تا وقتی كه آن شخص از ایشان بخواهد كه راحت بایستد.[4]

منابع:
[1]. محمد محمدی ری شهری، سیمای پر فروغ محمد (ص)، ص 166.
[2]. همان، ص 165.
[3]. محمد ابوزهره، خاتم پیامبران، ج 1، ص 370 و 371.
[4]. همان.


ماهنامه نامه جامعه، شماره سی ام.