نسیم و عطر و بوی بهار

بهار، فصل عطرهای دلاویز و نسیم های سکرآور، فصل گل های خوش عطر و نسیم های خوش بوست. افزون بر گل های بهاری که معطر است، نسیم روح بخش بهار نیز، بسیار عطرآگین است؛ چرا که سحرگاهان و صبحدمان، از میان شاخه های عطرآگین گل های دشت و صحرا می گذرد و با دامنی آکنده از بوی خوش صورت را می نوازد. خوشا به حال بیداردلانی که در نسیم باد نوروزی، نشان کوی یار می بینند و در عطر و بوی بهار، شمیم آفریدگار.


ز کوی یار می آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی1

صبا! تو نکهت آن زلف مشک بو داری

به یادگار بمانی که بوی او داری2

نویسنده ای درباره بوی خوش بهار می نویسد:

«هر بوی خوش، اثری از دلدار در خود دارد وگرنه بوی خوش نمی داشت. اگر گل معطر است، این بی خودی نیست، برای آن است که می تواند یاد معشوق را در ذهن بیدار کند. وقتی حافظ می گوید: «گر غالیه خوش بو شد، در گیسوی او پیچید» یا که «باد غالیه سا گشت و خاک، عنبر بوی»، غلو شاعرانه نیست و واقعاً نسیم و بو و رنگ بهار، اثر و نشانه او را در خود دارند و به همین دلیل می توانند عاشق را با معشوق پیوند دهند.... در نگاه حافظ، معشوق به ندرت از نزدیک بوییده می شود و بوی ها از دور می آیند. پس پیوسته باید پای نسیم در کار باشد و با وزش چنین نسیمی، مشام دل، خیلی بیشتر از مشام حس معطر شود و بوی، بیش از آنچه شامه را می افروزد، مونس جان می شود».3


1. دیوان حافظ، ص 338، غزل 454.
2. همان، ص 334، غزل 446.
3. محمدعلی اسلامی ندوشن، ماجرای پایان ناپذیر حافظ، صص 143 و 145.