باز باران، بی ترانه

بی هوای عاشقانه

بی نوای عارفانه

در سکوتی ظالمانه

خسته از مکر زمانه

غافل از حتی رفاقت

حاله ای از عشق و نفرت

اشکهایی طبق عادت

قطره های بی طراوت

دیدن مرگ صداقت

روی دوش آدمیت…

میخورد بر بام خانه…