http://static.cloob.com//public/user_data/gen_thumb/n-14-08-7/0/4f71515be2454780642657d2e763b173-425

http://axgig.com/images/39174459680370229800.jpg

چه جمعه ها که یک به یک غروب شد نیامدی
اللهم عجل لولیک الفرج

در انتهاى شبى دراز ،در میان سوسوى آینه ها

در سال مرگ برگهاى جوان ، در پشت دیوارى از سکوت

مردى خواهد آمد

از جنس بلور

مردى که سکوتش، سبز - تنهایى اش، زیبا

و چشم هایش قشنگتر از نگاه نجیب شکوفه هاست

مردى که بهترین ترانه خلقت را سر خواهد داد:

اللَّه اکبر اللَّه اکبر اللَّه اکبر

مردى مى آید

مردى خواهد آمد

مردى از تبار گل یاس

رسول خدا فرمود:
در دولت او (امام زمان) مردم آنچنان در رفاه وآسایش به سر می برند که هرگز نظیر آن دیده نشده است.
…
سالروز آغاز امامت آخرین مرد نجات و مایه ی نزول برکات مبارک باد.

'خانه تکاني'، رسم قديمي همه 'منتظران' بهار است؛
خانه تکاني دل را براي رسيدن بهار دلها، مهدي زهرا فراموش نکنيم.

مگر نه این است که چهارده معصوم با یکدیگر هیچ فرقی ندارند و از یک نور واحد هستند؟ امام حسن(ع) فرقی با امام حسین(ع) ندارد و امام حسین(ع) با حضرت مهدی(عج).

محرم که می‌شود، وقتی برای امام حسین(ع) گریه می‌کنی، در دلت می‌گویی اگر در کربلا بودی تا پای جان برای امامت می‌جنگیدی. یکی در فکر و خیالش خود را جای حُر می‌گذارد و می‌گوید: «چرا حُر؟ کاش من اولین شهید کربلا می‌شدم.» دیگری خود را جای علی‌اکبر(ع) می‌گذارد. آن یکی می‌گوید من با تمام وجود به جای ابوالفضل(ع) می‌رفتم و برای اهل‌بیت امام آب می‌آوردم. این که چیزی نیست به جای یک جان، حاضرم صد جان برای امامم فدا کنم.

دریغ، این طور نیست. این احساسات، یک شور و احساس زود گذر است که فقط در همین دهه محرم می‌ماند.

چندی پیش کسی صادقانه می‌گفت: «اگر ما هم، در روز واقعه بودیم شاید از لشکریان عمر سعد نبودیم اما در سپاه امام حسین(ع) هم قرار نمی‌گرفتیم» پرسیدم: «یعنی چه؟! چطور؟» گفت: «می‌گویند ظهر عاشورا در فاصله چند فرسخی از کربلا، دقیقا زمانی که بزرگترین واقعه تاریخ در حال وقوع بود، در روستایی مردم مشغول دوشیدن شیر بزان و رسیدگی به امور جاری زندگی‌شان بودند. با این که از قضیه کربلا هم ‌خبر داشتند. خب ما هم با این دلبستگی‌ها و وابستگی‌هامان از همان مجموعه منفعل بودیم دیگه. مگر نه؟» دیدم بیراه هم نمی‌گوید.

مگر نه این است که امام حسین(ع) امام زمان عصر خودش بود؟ و مگر ما نیز امام زمان نداریم؟ اگر امام حسین(ع) را مظلوم می‌نامیم، خود حضرت مهدی(عج) فرموده که «من مظلوم‌ترین فرد عالمم.»

ما در خیالات خود حاضریم با دشمن امام حسین(ع) بجنگیم ولی در واقعیت حاضر نیستیم کوچکترین قدمی، حتی در حد خواندن روزانه یک دعای کوچک برای امام زمانمان برداریم. شاید هفته‌ها یا ماه‌ها یادی از مولایمان نمی‌کنیم، چه‌رسد به کشته شدن در راهش. نمی‌گویم برای امام حسین(ع) عزاداری نکنیم و آرزوی شهادت در راهش نداشته باشیم بلکه برای 1300 سال پیش خیال‌پردازی نکنیم و جامعه را برای ظهور بقیه‌‌‌الله، امام همیشه حی و حاضرمان، آماده کنیم و آن وقت اگر مرد شهادتیم بیاییم به یاریش بشتابیم.

حال قبول داری که به یاری امام حسین(ع) نمی شتافتیم بلکه اگر خیلی لطف می‌کردیم و خود را به اصطلاح مسلمان می‌نامیدیم به جنگ امامان نمی‌رفتیم و چه بسا وقتی زرق و برق پول، ثروت، پست و مقام را ببینیم از پیش قراولان سپاه دشمن می‌شدیم.

جز این است؟ می‌گویند ابن زیاد پیشنهاد فرماندهی سپاه یزید را در حالی به عمر سعد داد که برای نماز به مسجد کوفه رفته بود. در مملکت‌مان چند نفر مانند عمر سعد به ظاهر مسلمان خالص وجود دارد که می‌توان پشت سرش نماز خواند؟



با این آمادگی من و تو و دیگران در صورت قیام امام، سرنوشت منتقم خون حسین(ع) نیز چیزی غیر از سرنوشت حسین(ع) نخواهد بود.

هر جمعه‌ی بدون ظهور، عاشورای مهدی(عج) است.



اَللّهُمَّ عجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج

مولاجان…

دعایمان کنید تا شاید ما هم آنگونه شویم که شما دوست دارید…!

دعایمان کنید تا شاید ما هم به وظایف دینی و منتظری خود عمل کنیم…

دعایمان کنید تا شاید ما هم آنگونه رفتار کنیم که شما می‌پسندید و خواستار آنید…

دعایمان کنید تا غرور و خودخواهی و تکبر و «من‌هایمان» را از خودمان دور کنیم…

گل نرگسم…

نظری فرما تا شاید ما هم مهدوی شدیم…!

یابن‌الحسن…

یابقیه‌الله عجل علی ظهورک…