همه اديان و مكاتب بشرى، انتظار به ظهور كسى كه جهان را غرق عدل و حقيقت خواهد نمود و موعد ظهور خواهد كرد، وجود دارد. در غزليات حافظ شيرازي (لسان الغيب) كه در لطافت و گوارايى بى همتاست، بسيارى از ابيات در بيان هجر، فراق و انتظار است. با توجه به اين كه غزليات حافظ چند بُعدى است، معانى دوگانه و برداشت هاى متفاوت از محتوا و معانى اشعار، درك معانى و نصايح به تعداد شنوندگان است.
اما در ابيات بسيارى می توان اظهار داشت که انتظار شاعر، انتظار موعود است. هرچند به طور مستقيم به مذهب شيعه و نام حضرت ولى عصر (عجل الله تعالى فرجه شريف) اشاره نمى شود، اما شواهد و قراين به مقوله غيبت اشاره صريح مى نمايد.

مژده اى دل كه مسيحا نفسى مى آيد
كه ز انفاس خوشش، بوى كسى مى آيد
از غم هجر مكن ناله و فرياد كه دوش
زده ام فالى و فرياد رسى مى آيد

و در اشارتى ديگر:
اى غايب از نظر كه شدى هم نشين دل
مى گويمت دعا و ثنا مى فرستمت

حافظ در مناجات و راز و نياز خود، سلامتى او را می خواهد و چه بسا طعنه زنندگان به شيعه بودن حافظ و انتظارش:
يارب سببى ساز كه يارم به سلامت
باز آيد و برهاندم از بند ملامت

خاك ره آن يار سفر كرده بياريد
تا چشم جهان بين كنمش جاى اقامت

وكرامات و امدادهاى غيبى را سبب تحمل غم هجران و اندوه وفراق بيان مى دارد:
ساقى بيا كه هاتف غيبم به مژده گفت
با درد صبر كن كه دوا مى فرستمت
مرا اميد وصال تو زنده مى دارد
وگرنه هر دمم از هجر تُست، بيم هلاك

فقط يك بار حافظ صريحا در اشعارش نام حضرت و ظهور او را كه سبب نابودى " دجال " مظهر ريا و تزوير و بدى و پليدى است، آورده است.
کجاست صوفى دجال فعل ملحد شكل
بگو بسوز كه " مهدى " دين پناه رسيد.

نگارنده: شهلا سرشتی