فرشته از خدا پرسید...
مردمانت مسجد میسازند، نماز میخوانند، چرا برایشان باران نمیفرستی...؟

خدا پاسخ داد...

گوشه ایی از زمین دخترکی کنار مادر و برادر مریضش در خانه ایی بی سقف بازی میکند...

تا مخلوقاتم سقفی برایشان نسازند آسمان من سقف آنهاست پس اجازه بارش نمیدهم...

روزگارم این است:
دلخوشم با غزلی
تکه نانی، آبی
جمله ی کوتاهی
یا به شعر نابی
و اگر باز بپرسی گویم:
دلخوشم با نفسی
حبه قندی، چایی
صحبت اهل دلی
فارغ از همهمه ی دنیایی
دلخوشی ها کم نیست، دیده ها نابیناست…
http://www.labkhandezendegi.com/uploads/microblog/2015/06/557930f9c020djow.jpg