یتیمان را بیازمایدد تا آنگاه که بحدّ ازدواج برسند . پس اگر در آنان بصیرتی یافتید که می توانند بر اساس آن در مصرف مال خردورزی کند و اموالشان را به آنان بدهید و آنان را به اسراف ( بی آنکه حق و حقوقی در آن داشته باشید ) مخورید و مبادا از ترس اینکه چون بزرگ شوند شما را از تصرف در اموالشان باز دارند اینک فرصت را مغتنم شمرده از آن بهره بردای گنید و اگر اموالشان را در تجارت به کار می برید هر که توانگر است از گرفتن کارمزد خود داری کند و هر که بینواست به قدر متعارف از آن بخورد و هنگامی که اموالشان را به آنان باز می گردانید بر آنان گواه بگیرید و خدا حساب رسی کافی است (1)
امام صادق (ع) فرمود: پایان دوره یتیمی یتیم ، بلوغ اوست که دروان قوت اوست و اگر جنابت حاصل شدو در وی رشدی احساس نشد و همچنان در سفاهت و ضعف بود سرپرسا و ولیّ او باید دارایی وی را حفظ کند . (2)
ابو بصیر گوید : از امام صادق(ع) درباره « مَن کانَ غَنِیًّ فَلیَستَعفِف ..»پرسیدم . فرمود: آیه درباره کسی است که خود را وقف زارعت یا دام یتیم کرده است و در این امور مشغول است ، پس به گونه شایسته از مال یتیم صرف می کند : اما اگر پول نقد یتیم نزد او نهاده شد حق هزینه کردن مال یتیم را ندارد . (3)
نکته : زراعت و دام در این حدیث برای مثال است و امروزه باید گفت اگر یتیم مالک خودرو و یا فروشگاه و مانند آن است که بدون کار، درآمد زا نخواهد بود، سرپرست وی به میزان کاری که برای دارایی یتیم انجام میدهد می تواند حق الزحمه بگیرد.

پاورقی ها
1-سوره نساء . آیه 6
2-الکافی . ج7.ص 68
3-تفسیر العیاشی .ج1.ص 248