http://s3.picofile.com/file/8205706442/%D8%A8%D8%A7%D9%86%D9%88%D8%AB%D8%B1%DB%8C%D8%A7%D 8%A7%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%DB%8C%D9%85%DB%8C4.jp g

ثریا ابراهیمی (پری) معشوقه معروف استاد شهریار است که ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﭘﻴﻮﻧﺪﯼ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﻨﺪ.

قسمتی از ادبیات ما مدیون ایشان است، وگرنه ﻗﻄﻌﺎ ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ پزشک ﺣﺎﺫﻗﯽ می شد و ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﮑﺪﻩ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻫﻢ ﺍﻧﺼﺮﺍﻑ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ شاید دیگر شاهدشاهکارهای ﺑﯽ نظیر او ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ نبودیم!!
نامه ی عاشقانه ثریا به استاد شهریار بسیار زیبا و پر احساس و البته جواب شیرین شهریار بسیار جالب است.

روزﯼ شهریار نامه ای دریافت می کند که روی پاکت یا داخل آن نشانی از فرستنده اش ﻧﺒﻮﺩ!
فقط نوشته بود که: «عکست را در مجله ای دیدم خیلی شکسته شده ای، سخت متاثر شدم. گفتم: خدای من این چهره ی دلداه من است؟ این همان شهریار است؟ این قیافه نجیب و دوست داشتنی دانشجوی چهل سال پیش مدرسه دارالفنون است؟ نه من خواب می بینم. سخت اشک ریختم...»

و روز بعد ﺷﻬﺮﻳﺎﺭ پاسخ نامه دوست جوانیش را که پری خطاب می کرد چنین سرود:

پیر اﮔﺮ باشم چه غم، عشقم جوان است ای پری
وین جوانی هم هنوزش عنفوان است ای پری
هر چه عاشق پیر تر عشقش جوانتر ای عجب
دل دهد تاوان اگر تن ناتوان است ای پری
پیل ماه و سال را پهلو نمی کردم تهی
با غمت پهلو زدم، غم پهلوان است ای پری
هر کتاب تازه ای کز ناز داری خود بخوان
من حریفی کهنه ام درسم روان است ای پری
یاد ایامی که دل ها بود لبریز امید
آن اوان هم عمر بود این هم اوان است ای پری
روح سهراب جوان از آسمان ها هم گذشت
نوشدارویش، هنوز از پی دوان است ای پری!