پاداش بخشش به سائل

امام باقر (ع) فرمود: اگر درخواست شونده می دانست در بخشش چه پاداشی است ،هرگزسائلی را ردّ نمی کرد. (1)

ادب برخورد با سائل

تکریم سائل

هرگاه نیازمندی برای رفع نیازش نزد امیرمومنان علی (ع) می آمد به وی می فرمود:آن را بر زمین بنویس ، زیرا کراهت دارم شرم درخواست را در سیمای تو ببینم.(2)

بخشش بی واسطه
امام صادق (ع) فرمود: برترین صدقه آن است که با دست خود به سائل ببخشد . (3)

امتحان سائل
امام صادق (ع) فرمود: پدرم گاهی سائلان را می آزمود تا قانع ار از غیر بازشناسد و هرگاه [ هنگام قربانی ] سائلی می آمد ابتدا سر حیوان را به وی می داد ؛ اگر می پذیرفت ، می فرمود، آن را بگذار و از گوشت آن به وی می داد و اگر نمی پذیرفت ، چیزی به وی نمی داد . (4)

انفاق اندک به سائل ناشناس
از امام صادق(ع) دربارۀ مقدار انفاق به گدای ناشناس پرسیدند . آن حضرت فرمود:به کسی که دلت برایش به رحم آمد عطا کن و کمتر از یک درهم به وی ببخش . گفتم : بیشترین بخشش [ به این گونه فقیران ] چقدر است ؟ فرمود: چهار دانق( هر دانق یک ششم درهم است .)(5)

درخواست دعا از سائل
امام زین العابدین (ع) فرمود: دعای فقیر [ برای بخشنده ] رد نمی شود ، از این رو امام (ع) به خادمش می فرمود: هرگاه به سائل چیزی دادی، از او دعای خیر بخواه.(6)
امام صادق(ع) می فرمود: مستحب است بیمار با دست خود به سائل بدهد و از او بخواهد تا برایش دعا کند .(7)

بوسیدن دستی که عطا کرد
امیرمومنان (ع) فرمود: بخشنده به سائل دست خود را ببوسد ، زیرا خدا صدقه را پیش از آنکه به دست فقیر برسد دریافت می کند ، چرا که صدقات را خدا در می یابد . (8و9)

میزان انفاق روزانه
امام صادق(ع) فرمود: به سه سائل اطعام کنید ، اگر خواستید بر آن بیفزایید و گرنه حقّ یک روزتان را ادا کرده اید (10)

پاسخ سائل شبانه
رسول خدا (ص) فرمود: هرگاه مرد سائلی شبانه دَرِ خانه شما رو کوبید ، او را رد نکنید .(11)



پاورقی ها
1-الکافی .ج4.ص 20
2-ارشاد القلوب.ص 136
3-مستدرک الوسائل .ج7.ص 166
4-دعائم السلام وج2.ص 185
5-الفقیه . ج2.ص 68
6-عدة الداعی .ص 68
7-الکافی .ج4.ص 3-4
8-عدة الداعی . ص 68
9-نکته : اخذ صدقه نه متن هویت ذات خداست و نه وصت ذاتی او که عین ذات است ، بلکه صفت فعل خداست که خارج ازذات و ممکن و مسبوق و ملحوق به امور دیگر است ، بنابراین تماس با دست بخشنده محذوری نخواهد داشت و نیازی به کنایه و حمل بر مجاز نیست.
10-الکافی .ج4.ص 17
11-الفقیه .ج2.ص 67