چگونه گذشت زمان را به کنترل خود درآوریم

[COLOR=#800080][B]هر روز، زمان واقعی اش را طی می کند ولی زمانی که بر ما می گذرد کاملا بستگی به موقعیت ما دارد. برای بعضی ها مثل یک چشم به هم زدن و برای بعضی دیگر یک سال ازگار طول می کشد. یک تئوری ساده وجود دارد که می گوید در ۱۴ سالگی، سپری شدن یک سال عمر، مساوی با یک چهاردهم عمر فرد است به همان ترتیب، برای یک فرد ۴۰ ساله، یک سال از زندگی اش به اندازه یک چهلم عمر فرد است. برای همین در همه جای دنیا تا بزرگسال نشده باشی انگار زمان درجا می زند و وقتی پا به سن گذاشتی، زمان به سرعت یک چشم بر هم زدن در برابر چشم مان پرواز می کند.

[/B][/COLOR]

در تمام طول زندگی از نحوه سپری شدن زمان راضی نیستیم و اگر نتوانیم به درک کمابیش درستی از اتفاقات واقعی و برداشت های که مغز هر فرد از گذشت زمان دارد نایل شویم، نمی توانیم کنترلی بر عبور زمان داشته باشیم.
بله درست متوجه شدید ما می توانیم مغزمان را تربیت کنیم که گذشت زمان را کنترل کند. ما شاید بر طول عمرمان نیفزاییم ولی به یقین می توانیم زندگی طولانی تری را تجربه کنیم.
عصب شناس معروف، دکتر ایگل من می‌گوید : ما از طریق حواس مان و هم با عواطف و خاطراتی که در زمان سپری شده است به درک زمان می رسیم. وی در ضمن باور دارد که مغز هر انسان راه دشواری را باید طی کند تا بتواند بعد از ویرایش اطلاعات جمع آوری شده، به یک نتیجه شخصی از زمان طی شده برسد.

به نظر دکتر ایگلمن زمان ساخته و پرداخته مغز ما است. او برای ثابت کردن نظریه خود به چندین آزمایش دست زد تا نشان دهد تند و کند شدن زمان در واقعیت اتفاق نمی افتد. به نظر وی، ما به دلایل عاطفی و روحی و شرایطی که در آن قرار داریم بعضی از اتفاقات زندگی را با دقت لحظه به لحظه در حافظه مان ثبت می کنیم. برای همین وقتی در شهر بازی از برج ۳۰ متری به یکباره رها می شویم تشدید عاطفه و احساس که می تواند توام با شادی یا ترس باشد ما را وا می دارد که هر حس و نگاه و صدای جدید را ثبت کنیم. واکنشی که به ما مجموعه وسیعی از تصویر و صدا و خاطره می دهد.

دکتر ایگلمن می افزاید: همه ترس و هیجان و شگفتی که هر اتفاق زندگی مثل یک تصادف، یک عشق، یک اشتباه یا حتی سقوط آزاد از برج ۳۰ متری شهر بازی فراهم می کند در عمل بر زمان واقعی تاثیری نمی گذارد ولی حافظه ماندگار آن، یک زمان خودساخته و شخصی برای ما ایجاد می کند.
اتفاقات جدید نیز از نظر دکتر ایگلمن بر طول زمانی که مغز ما تدارک می بیند می افزاید. مغز ما وقتی بر روی یک پروژه کار می کند یا گارسن یک رستوران شلوغ است چنان درگیر حل مسائل می شود که زمان زود بگذرد. کودکان نیز چون مدام درگیر آشنایی و دیدن و شنیدن و فهمیدن و تجربه کردن هستند همه چیز برای شان برای اولین بار اتفاق می افتد. دوربین مغزشان سخت مشغول تصویر برداری است و برای همین زمان انگار درجا زده است و دوران انتظار برای رسیدن تعطیلات تابستان به اندازه یک عمر طول می کشد.
افراد میانسال و مسن که همه چیز را دیده اند آنقدر همه چیز تکراری است که دوربین مغزشن بسته است و دقت و تصویربرداری و ثبت ماجرا در کار نیست. سالها در یک اداره کار کردن و از یک راه به خانه رفتن و با تعداد معینی انسان، سرو کار داشتن، هم ملال آور است به ندرت شاهد اتفاق تازه ای است. برای همین زمان به سرعت می گذرد. فقط هر ماه وقتی قبض تلفن می آید یادآور ۳۰ روی بود که گذشت.

با این همه به گفته دکتر ایگلمن، با تکرار روش های ساده می توان بر طول زندگی افزود: خیلی ساده سعی کنید از راه های مختلف به سر کار یا خانه تان بروید. با همین عمل ساده، کم کم با افراد و اتفاقات جدید آشنا می شوید و مغز نیمه خواب و دوربین خاموش درونی تان، شروع به کار خواهد کرد. هر اتفاق عاطفی تازه، بر جنب و جوش تان می افزاید. سفرهای کوتاه به جاهایی که قبلا نرفته اید. شنیدن موسیقی متفاوت، خواندن کتاب های متفاوت، غذاهای مختلف، همه و همه بر جاری بودن توجه و کنجکاوی تان دامن خواهد زد.
یافتن یک شیوه همیشه جدید، بعد خاصی به شخصیت و ذهن شما می دهد که هر چند طول سال های زندگی تان را تغییر نخواهد داد ولی بر سرعت زمان، تسلط پیدا خواهید کرد. از ان پس، هر رفتاری و هر تصادف و بدشانسی، محرک مغزتان می شود که مدام می خواهد ضبط کند و … توانایی درنگ و ذهن کنجکاو و جستجوگر داشتن، برای شما حس مغموم گذشت سریع جوانی و وارد شدن به دنیای پیری نمی آورد. شما یک آرشیو زنده و هیجان انگیز از همه سال ها و دوره های زندگی خواهید داشت و زمان مثل برق از جلو چشمان تان نخواهد گذشت.