نوشته ای از رهی کاوه

ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ ﺗﻮ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ، ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﺎﯾﻌﺎﺕ ﺑﺴﯿﺎﺭﺳﺖ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻗﺒﯿﻠﻪ ﯼ ﺗﯿﺸﻪ ، ﮐﻮﻩ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺷﻮﺍﺭﺳﺖ

ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﮔﺎﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﺤﮑﻤﺖ ﺑﺮﺳﻢ
ﺗﻮ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﻣﺎ ، ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻥ ﺑﯽ ﺷﻤﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭﺳﺖ

ﺭﻭﺩﻫﺎﯾﯽ ﻣﺬﺍﺏ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ، ﺩﺭﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﺟﺎﺭﯼ
ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻣﺶ ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺭﯾﻢ ﻋﺰﯾﺰ ، ﺑﺎﺩ ﻭﺣﺸﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﺳﺖ

ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻣﺖ ﻭﻟﯽ ﺑﮕﺬﺭ ، ﺍﺯ ﺗﻮ ﯾﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮐﺎﻓﯿﺴﺖ
ﺑﺎﺗﻼﻗﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﺩﻝ ﺑﺪﻫﺪ ؛ ﻋﺸﻖ ﺷﺎﻥ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻫﻨﺠﺎﺭﺳﺖ

ﺷﺐ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﻣﻬﺘﺎﺑﻢ ، ﭘﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺍﻡ ﺗﺒﺎﻩ ﻧﺸﻮ
ﺁﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﮐﻪ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ، ﺍﺯ ﺳﺮ ﻣﯿﻞ ﻧﯿﺴﺖ ، ﻧﺎﭼﺎﺭﺳﺖ

ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺁﺯﺍﺩﯾﺴﺖ ، ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻗﻔﺲ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ
ﺗﺎ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﯼ ﺳﯿﻤﺮﻍ ، ﻣﺎﻧﻌﺖ ﯾﮏ ﺧﺪﺍﻧﮕﻬﺪﺍﺭﺳﺖ ...



رهی کاوه