دعا کردن چه آثاری دارد؟

آثار و بركات دعا

دعا به درگاه ايزد متعال آثار و بركات ويژه اى دارد كه به چند نمونه از آن ها اشاره مى شود:

[COLOR="#B22222"][B]1. رهايى از غربت و بيگانگى:[/B][/COLOR] دعا انسان را از انزواى درون بيرون آورده، به جمع پيوند مى زند و آن در حقيقت، همدم شايسته اى است كه تنهايى و غربت وحشتناك را به انس و الفت مبدّل مى سازد; زيرا شخصى كه در حال نيايش است، نه تنها خود را تنها نمى بيند، بلكه با چشم دل مى يابد كه در آن حالات عرفانى، مجموعه كائنات با او هم نوا هستند; چه آن كه به فرمايش قرآن كريم، هرموجودى تسبيح و حمد او مى گويد، ولى شما تسبيح آن ها را نمى فهميد.1

[COLOR="#B22222"]عالم هستى يكپارچه در حال تسبيح و تحميد خداست[/COLOR]. هر موجودى به نوعى، به حمد و ثناى حق مشغول است. منتها افراد غافل و لااُبالى نمى توانند آن را درك كنند. فقط اهل پرستش و دعا هستند كه از روى عشق و محبت و با سوز و گداز، او را مى خوانند و اين صدا را به گوش و جان مى شنوند. به قول مولوى:

گر تو را از غيب چشمى باز شد
با تو ذرّات جهان همراز شد

نطق آب و نطق خاك و نطق گِل
هست محسوس حواس اهل دِل

جمله ذرات عالم در نهان
با تو گريانند روزان و شبان

گر سميعيم و بصير و با هُشيم
با شما نامحرمان ما خامُشيم.

[B][COLOR="#B22222"]2. مايه آرامش دل: [/COLOR][/B]دعا و ذكر خدا باعث آرامش روح و روان مى گردد و دل انسان تنها با ياد خدا آرام مى گيرد.

مولاى متّقيان على(عليه السلام) فرمودند: «[COLOR="#00FF00"][B]خداوند سبحان ذكر و ياد خود را صيقل دهنده و روشنايى دل ها قرار داده است[/B][/COLOR].»2
[B][COLOR="#B22222"]
3. وسيله تقرّب انسان به خدا: [/COLOR][/B]بالاترين آرزوى انسان رسيدن و وصال به خداست و انسان فطرتاً دوست دارد از محبوبيت او برخوردار گردد. همواره در تكاپوى اين معناست كه فرصتى پيش آيد تا با تمسّك به وسايل تقرّب به خدا، به مقصودش نايل گردد. دعا بهترين وسيله اى است كه در رسيدن به اين مهم، كمك شايانى مى كند.

امام صادق(عليه السلام) مى فرمايند: «بر شما باد به دعا; زيرا چيزى مانند آن باعث نزديكى انسان به خدا نمى گردد.»16

اين از آن روست كه انسان به واسطه دعا و نيايش، رو به سوى خدا مى آورد و فاصله ها را كم مى كند و حجاب ها را كنار زده، خويشتن را از قيد و بند بندگى شيطان و نفس امّاره مى رهاند و از هلاكت و سقوط حتمى نجات مى بخشد.

نيايش و دعاست كه خدامحورى را در زندگى انسان به عنوان يك اصل خدشه ناپذير در آورده و همه خواست ها و نيازها و خُلق و خوى ها را بر گرد محور او قرار مى دهد و از آنچه باعث اعراض و رويگردانى و قطع عنايت حضرت بارى تعالى است، به شدت اجتناب مى دهد.

[B][COLOR="#B22222"]4. بهترين وسيله بازيابى خود: [/COLOR][/B]بدون ترديد، هنگامى كه انسان به ماديات و لذّت حاصل از آن مشغول باشد و همواره در جهت ثروت اندوزى و جاه طلبى و بى بندوبارى گام بردارد، به تدريج خدا را، كه مبدأ آفرينش موجودات است، فراموش كرده و از تذكّر و يادآورى او غفلت مىورزد و بالمآل، خود واقعى خويش را فراموش مى كند.

با دعاست كه انسان خود واقعى خويش را، كه پرتوى از عالم ربوبى است، باز مى يابد و هر چه توجه او به خدا بيشتر مى شود، به همان نسبت با خود آشنا مى گردد و او را از غفلت و بى توجهى نجات داده، جانى تازه و آرامشى ويژه به او مى بخشد.

در دعا و نيايش است كه انسان خود را آن گونه كه هست، مى بيند، به نقص و عيب خويش آگاه مى گردد و مانع اين مى شود كه در او «[COLOR="#FF0000"][B]خودپندارى[/B][/COLOR]» جايگزين «[COLOR="#FF0000"][B]خود حقيقى[/B][/COLOR]» شود و هرگز اين دو را با يكديگر خلط نكرده، پيوسته از هم تميز دهد.

ويليام جيمز درباره دعا و نيايش مى گويد: «انگيزه نيايش و دعا نتيجه ضرورى اين امر است كه در عين اينكه درونى ترين قسمت از خودهاى اختيارى و عملى هر كس خودى از نوع اجتماعى است، با وجود اين، مصاحب كامل خويش را تنها در جهان انديشه مى تواند پيدا كند. اغلب مردم، خواه به صورت پيوسته، خواه تصادفى، در دل خود به آن رجوع مى كنند. حقيرترين فرد در روى زمين با اين توجه عالى، خود را واقعى و با ارزش مى كند.»3

[B]سالنامه اشاره . نویسنده احمد پناهی[/B]

پاورقی ها

1-اسراء: 44.
2- سيد رضى، نهج البلاغه، تهران، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامى، 1372، خ 213.
3- مرتضى مطهرى، سيرى در نهج البلاغه، قم، دارالتبليغ اسلامى، 1354، ص 33.