کوه با شکوه هم قافیه است

[ن کیوانپور]

دریا زیباتر است یا دشت ؟ جنگل باشکوه­تر است یا کویر؟


هر کدام از ما آدم­ها یک گوشه خلقت تو را زیباتر می­ بینیم !

من که فکر می­ کنم هر کجا اثر انگشت تو روی آن باشد، با شکوه است ! دریاها از زمان رود بودنشان زیبایند... جنگل­ ها از روز نخست دانگی و رویش­شان سبز و ستودنی­ اند!

وسعت دشت­ ها از نخستین نگاه خیره ­ات می­کند! کویرها با رازهای درونشان شگفت­ انگیزند...

اما میان این همه دست نوشته تو روی سطرهای زمین هیچ وقت به خودم اجازه نمی­ دهم از شکوه کوه­ ها بپرسم ... کوه­ها با شکوه­ترین­ اند !

چه کسی نمی­ داند؟ کوه­ ها از یک سنگ­ریزه شروع می­ شوند ... اما هر روز به فکر قد کشیدن­ اند ! روز تولدشان اگر سنگ­ریزه­ ای باشند، کمی بعد تپه­ ای از خودشان می­ سازند و از تپه­ ای دست یافتنی به مرتفع­ بودن و کوه شدن پل می­زنند ...

آری ! کوه­ ها باشکوه ­اند، چرا که به ارتفاع می­اندیشند ! و هر کس با کوهی دوست شود، ناگزیر است از بالا رفتن ! کوه­ ها برای کوه شدنشان سال ­ها توی خودشان می ­نشینند ... آن ها خوب می­ دانند یک جانشینی همه چیز را با شکوه می­ کند ! کوه­ ها وطن دارند !

مثلا همین دماوند فرزند خلف البرز است ! باور کنید همین دماوند آن قدر روی زبان مادری و خاک پدری ­اش تعصب دارد که خدا می ­داند ... برای همین هم با تمام خاطرات خوب و بد دیوهای سیاه و سپید و رستم و ضحاک و آتش­فشانی در قلبش سال هاست همان جا ایستاده است !

همه شاعران زمین می­دانند کوه با شکوه هم قافیه است...

و همین­ هاست که آدم را مجبور می­ کند به کوه­ ها احترام بگذارد ...

راستی خدا جان !

چه قدر بعضی آدم ­ها را کوه آفریده­ ای ...

نگارنده: سید حسین متولیان
برگرفته از ماهنامه سرآمد (بنیاد ملی نخبگان)