هر چیز آدابی دارد که باید رعایت شود تحویل سال نیز آداب خاص خود را دارد که بهتر است رعایت شود . برای آشنا شدن با این آداب لطفا با ما همرا باشید:
وقت تحویل سال، همه اعضای خانواده در خانه های خود گرد هم می آیند و در كنار سفره نوروزی می نشینند.
شمع ها یا چراغ های خانه را پیش از تحویل سال روشن می كنند و سكه هایی لای قرآن می گذارند.
پس از تحویل سال، همه اعضای خانواده به یكدیگر عید مباركی می گویند. آنگاه بزرگ خانواده دعای تحویل سال رامی خواند و دیگران آن را تكرار می كنند و سپس بزرگ خانواده قرآن رامی گشاید و هفت سوره یا هفت آیه از قرآن را كه با كلمه سلام آغاز می شود، می خواند.
باخواندن این آیات، آفت ها و بلاهای آسمانی و زمینی و ابلیس و شیطان را از محیط خانه و خانواده دور می كنند و سلامت و آرامش را به خانه در سال نو می آورند. آنگاه به رسم تبرك، بزرگ خانه به هر یك از اعضای خانواده سكه ای كه آنها را در لای قرآن گذاشته است می دهد. در این هنگام دهان خود را با شیرینی سفره نوروزی شیرین می كنند.
حضرت امام صادق علیه السلام به معلى بن خنیس فرمودند : چون روز نوروز شود، غسل كن و پاكیزه ترین جامه هاى خود را بپوش و به بهترین بوهاى خوش خود را خوشبو گردان و در آن روز را روزه بدار.
پس چون از نماز و نافله هاى آن فارغ شوى چهار ركعت نماز بگذار (یعنى هر دو ركعت به یك سلام) و در ركعت اول بعد از حمد ده مرتبه سوره «انا انزلنا» بخوان و در ركعت دوم، بعد از حمد ده مرتبه سوره «قل یا ایها الكافرون» و در ركعت سوم، بعد از حمد ده مرتبه سوره «قل هو الله احد» و در ركعت چهارم، بعد از حمد ده مرتبه «قل اعوذ برب الفلق و قل اعوذ برب الناس» بخوان و بعد از نماز به سجده شكر برو و این دعا بخوان:
«اللّهمَّ صلِّ على محمد و آل محمد الاوصیاء المرضیین و على جمیع انبیائك و رسلت بافضل صلواتك و بارك علیهم بافضل بركاتك وصل على ارواحهم و اجسادهم. اللهم بارك على محمد و آل محمد و بارك لنا فى یومنا هذا الذى فضّلته و كرّمته و شرّفته و عَظّمت خطره. اللهم بارك لى فیما انعمت به علىّ حتى لا اشكر احداً غیرك و وسّع علىَّ فى رزقى یا ذاالجلال و الاكرام. اللهم ما غاب عنّى فلا یغیبنَّ عنى عونك و حفظك و ما فقدتُ من شىءٍ فلا تفقد نى عونك علیه، حتى لا اتكلَّف ما لا احتاج الیه یا ذاالجلال و الاكرام»
چون چنین كنى گناهان پنجاه ساله تو آمرزیده شود .
و بسیار بگو: «یا ذالجلا ل و الاكرام».
منابع:مفاتیح الجنان، ص 496
تبیان