به انجمن سبک زندگی ایرانی اسلامی خوش آمدید

نمایش نتایج: از شماره 1 تا 1 , از مجموع 1
  1. #1
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.

    صبر حسین(ع) و استقامت ما ؛ آزمون هرساله محرم الحرام

    محرم الحرام ماهی است که هر سال در تقویم قمری تکرار می‏شود. ما هر سال حسین و یارانش را مرور می‏کنیم؛ با آنها عازم سفر می‏شویم؛ وقایع کربلا را با جزئیات کامل آن پشت سر می‏نهیم؛ در شام غریبان حسین شرکت می­کنیم؛ با قافله اسیران کربلا همراه می‏شویم؛ هم سخن با زینب و هم ناله با زین العابدین(ع) می شویم؛ و سفر را به پایان می‏رسانیم تا سالی دیگر.


    احساسات برانگیخته می‏شود؛ اوج می‏گیرد؛ و در زلال‏ترین شکل خود فرود می‏آید؛ اما نباید بی‏حاصل تمام شود.


    محرم باید عامل حرکت ما و جامعه ما باشد. باید چیزی در پس این همدردی ناب که با جمله «یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما» خود را نشان می‏دهد باقی بماند.


    چه خوب است اگر در سفر هر ساله­مان درسی از حسین و یارانش فراگیریم. هر سال تحلیلی نو، برداشتی جدید و درکی تازه از محرم ارائه کنیم. اگر انسان موجودی جستجوگر و در اندیشه­ی شدن است، حسین می­تواند سهمی بزرگ در چگونه شدن او داشته باشد. ما می­توانیم هر سال چگونه بودن و چگونه شدن خود را با عاشورا مرور کنیم تا مبادا تکرار هر ساله­ی شعارهای عاشورا ما را از پرداختن به عمق آنها بازدارد و مبادا خطر روزمرگی، حرکت را از وجودمان سلب نماید.


    برای نمونه به صبر و استقامت حسینی اشاره می‏کنم:

    حسین نوه پیامبر(ص) است. همان کسی که پیامبر در مورد او فرمود: "حسین از من است". پیامبر او را به سینه خود می‏فشرد و می‏بویید و می‏بوسید...


    همانگونه که پیامبر مشتاق حسین است، حسین نیز مشتاق پیامبر و بیش از همه علاقمند به تداوم راه اوست. حسین بیش از آنکه غم خود و اهل بیت خود را داشته باشد، اندوه اهداف بر زمین مانده پیامبر را دارد که هنوز چند صباحی از رحلت او نگذشته، دارد به فراموشی سپرده می­شود. او اندوه امت پیامبر را دارد که حرص و طمع دنیا با سکوت و خاموشیشان بر جور و ستم همراه شده و خلق عظیم پیامبر را از یاد برده‏اند. آیا تحمل این مصائب بر کسی که مشتاق پیامبر و دین اوست سنگین تر از مصائب عاشورا نیست؟


    حسین برای اصلاح امت جدش، برای امر به معروف و نهی از منکر، برای اقامه قسط و عدل و تاباندن نور، معنویت و تقوا در جامعه باید حکومت تشکیل دهد اما شرایط و امکانات این اجازه را به او نمی­دهد. غم دیگر حسین، قلت همراهان است که اجازه عمل را از او می­گیرد. برنامه تعلیم آموزه های پیامبر و پرورش شاگرد توسط امام حسین دنبال می­شود اما هماورد بی اخلاقی­ و بی تقوایی جامعه نمی­شود. او باید نظاره­گر دنیاطلبی رو به فزون و غیرت و ایمان رو به کاستی­ای باشد که از فسادانگیزی و تحریف حکومت منحط یزید سبب می­گردد. تحمل جور و ستم بسی ناگوار و سخت است و سخت تر از آن ناتوانی از ایجاد تغییر در این وضعیت است.


    او آنگاه که بر سر مزار جدش، از خدا و پیامبر او کسب تکلیف می‏کند، در می یابد که باید با تمام هستی و وجود خویش از دین خدا حفاظت کند. بایستی با نشان دادن حقیقت، واقعیت موجود را برملا سازد و حقیقت تنها با شهادت او و یارانش آشکار می­شود. حسین، حقیقت را در چند عرصه روشن می­سازد. او از سویی زندگی موجود را که به سکوت بر ظلم رضایت داده و آسایش و سود دنیا را بر آخرت ترجیح می­دهد، نقد می­کند و مرگ با عزت را برتر از تن دادن به ذلت پذیرش حکومت ظلم می­داند. امام و یارانش با دادن خون خود نشان دادند که به مرحله­ای از اخلاق دست یافته­اند که رضایت خداوند و فنای فی الله را برتر از هوا و هوس و شهوات دنیا می‏دانند و به شناختی رسیدند که تنها محبت خداوند را جستجو کنند و در راه او صبر و استقامت ورزند. بنابراین عرصه دیگر صبر و استقامت حسینی، صبر بر از دست دادن فرزندان و خویشان و یاران بود.


    غم عاقبت بازماندگان جنگ (اهل بیت و زنان و کودکان) برای حسین، شاید افزون تر از مصیبت از دست دادن عزیزان باشد. آنان که شهد شهادت نوشیده­اند به فوز الهی نائل شده و از غم دنیا رسته‏اند اما بازماندگان علاوه بر تحمل مصائب گذشته، باید ناظر صحنه های دلخراش دیگری نیز باشند که بی‏حرمتی به اجساد عزیران از این جمله است و امام از این آینده نزدیک مطلع بود و غمناک و پیشاپیش به زینب قوت قلب می‏داد.


    اندوه هیچیک از این مصائب، در اراده و عزم امام حسین (ع) خللی وارد نساخت. جهاد اصغر او در مقابل لشکریان یزید، قابل مقایسه با جهاد اوسط وی در غلبه بر هوای قدرت و ثروت دنیا که با پذیرش بیعت یزید به راحتی بدانها دست می یافت و در مقابل جهاد اکبر وی که تمامی هستی و وجود خویش و تمامی عزیران خود را در راه رضای الهی قربانی نمود قابل مقایسه نیست.


    از این همه استقامت چه می آموزیم؟ ما در کدام درجه از استقامت و صبر ایستاده‏ایم؟ ما در مقابل هوای نفسی که ما را به کسب سود افزون تر، شهرت و مقام بالاتر و لذات بیشتر بر می‏انگیزد چقدر مقاومیم؟ آیا می‏کوشیم در هر سال که به محرم می رسیم میزان صبر و مقاومتمان را رزیابی کنیم و درجه ای بر آن بیفزاییم؟

    منبع: ابنا
    ویرایش توسط بهمن پور : 2013-11-01 در ساعت 21:26

  2.  

اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •