ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺟﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻧﻤﯽ
ﺷﻮﻧﺪ،
ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻴﺰ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﯽ
ﺷﻮﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺟﻮﺭ ﺩﺭ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﻨﺪ .
ﺑﺮﺧﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎ ﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ
ﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ
ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﺩﻭﺳﺘﺸﺎﻥ
ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ .
ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﯽ
ﺧﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻳﻢ، ﺍﻣﺎ ﺁﻧﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ
ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﮔﻢ ﻣﯽ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺩﺭ
ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﻳﻢ!
ﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﺭﺍﻳﻴﻢ،
ﮔﺎﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻳﺎﻓﺘﻦ « ﺍﻭ» ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭘﻮﻝ، ﻋﻠﻢ، ﻣﻘﺎﻡ، ﻗﺪﺭﺕ
ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﯽ ﺭﻭﻳﻢ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﻒ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﻭ
ﺍﻣﺎ « ﺍﻭ» ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻒ ﻣﯽ ﺩﻫﻴﻢ .
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﻳﯽ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ
ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻤﯽ ﻛﻨﯽ .
ﺗﻮ ﻗﻄﻌﻪ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺍﻭ ﻧﻴﺴﺘﯽ، ﺗﻮ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﻤﻠﻚ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﻧﺪﺍﺭﯼ .
ﮔﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﯽ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻴﺰ
ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﯽ،
ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﯽ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﺯ ﻗﻄﻌﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ .
ﺍﻭ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻣﻮﺯﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺳﻔﺮ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ
ﻛﻨﯽ، ﺭﺍﻩ ﺑﻴﻔﺘﯽ، ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﯽ.
ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﺩ ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ
ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ : " ﺷﺎﻳﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﺳﻴﻢ "... ،
ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ، ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﺁﻏﺎﺯ، ﺍﻳﻦ ﺯﺍﻳﺶ، ﺑﺮﺍﻳﺖ ﺳﺨﺖ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻠﻮﻍ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ، ﻭﺩﺍﻉ ﺑﺎ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ
ﺍﺳﺖ، ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﺩﻧﺎﻙ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻳﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻭ ﺗﻮ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ، ﻭ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﯽ ﻭ ﻣﯽ
ﺭﻭﯼ، ﻭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻟﺖ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﺯﺧﻤﯽ ﻣﯽ
ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺁﺑﺪﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﻭ ﻣﯽ ﺁﻣﻮﺯﯼ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ
ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﻧﻬﺮﺍﺳﯽ، ﺍﺯ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻧﻬﺮﺍﺳﯽ، ﺍﺯ
ﻧﺮﺳﻴﺪﻥ ﻧﻬﺮﺍﺳﯽ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﻭﯼ ﻭ ﺑﺮﻭﯼ ﻭ ﺑﺮﻭﯼ