در احوالات پیامبر (ص) است كه مردی وارد مسجد شد، در حالی كه رسول اكرم (ص) تنها در مسجد نشسته بودند. حضرت برخاستند و جا باز كردند و فرمودند: <بفرمایید!> آن مرد گفت: ای رسول خدا! مكان وسعت دارد. پیامبر (ص) فرمودند: <حق مسلمان بر مسلمان این است كه وقتی دید مسلمانی می خواهد بنشیند، برخیزد و متواضعانه او را احترام كند>.[1]
امام صادق (ع) نیز می فرماید: <رسول خدا اوقات خود را به طور عادلانه بین اصحاب خود تقسیم نموده بود و به همه آنها به طور مساوی می نگریست. آن حضرت هرگز پای خود را نزد اصحاب نمی گشود، و وقتی مردی با آن حضرت مصافحه می كرد، رسول خدا (ص) دستش را نمی كشید تا آن مرد دست خود را بكشد و حتی در این مورد، بعضی سماجت كردند كه دست خود را در دست پیامبر (ص) نگه دارند تا پیامبر(ص) جلوتر دستش را بكشد، ولی توفیق نیافتند>.[2]
وقتی درباره كسی از كاری كه پیامبر (ص) دوست نداشت به ایشان خبر می رسید، رو در روی او از كار نامطلوب و ناپسندش تذكر نمی دادند، بلكه می فرمودند: <چه خبر است مردمی را كه چنین و چنان می كنند؟> پیامبر (ص) با این شیوه، آن كار ناپسند را محكوم و از آن نهی می فرمود، بی آنكه از فاعل آن نام ببرد.[3]
انس، خادم رسول خدا (ص) می گوید: وقتی آن حضرت به كسی رو می كرد، صورت خود را از او بر نمی گرداند تا آنكه مخاطب، ایشان را ترك كند، و هرگاه كسی قصد داشت با آن حضرت رازی در میان نهد، سر خود را به سوی او خم می كرد و همچنان می ماند تا وقتی كه آن شخص از ایشان بخواهد كه راحت بایستد.[4]
منابع:
[1]. محمد محمدی ری شهری، سیمای پر فروغ محمد (ص)، ص 166.
[2]. همان، ص 165.
[3]. محمد ابوزهره، خاتم پیامبران، ج 1، ص 370 و 371.
[4]. همان.
ماهنامه نامه جامعه، شماره سی ام.