اپیزود اول
کمآبی بحرانیست که مدتهاست به دلیلِ استفادهی بیرویه از منابعِ آبی موجود، گریبانگیرِ کشورهای جهان شده است. بحرانی که هرچه در تئوری، شدتِ آن را یادآوری کنیم، باز هم عمقِ فاجعه مشخص نمیشود. در حالی که بسیاری از کشورهای جهان به سمت و سویی حرکت کردهاند که آبِ آشامیدنی را به صورتِ بستهبندی و پولی دریافت میکنند، ایرانیان با مصرفِ بیرویه، دورنمایی تاریک برای کشور رقم میزنند.
به طورِ مثال در مطلبی خواندم که پزشکی ایرانی مقیمِ آلمان میگوید، آب در آلمان به قدری گران است که سیستمی در حمام نصب میکنند که هربار میزانِ محدودی در اختیارشان قرار گیرد. ایران جزء خشکترین کشورهای جهان قرار میگیرد و میزانِ بارندگی نیز چنان نامنظم است که به آن دامن میزند. ابعادِ بحرانِ بیآبی در کشور چنان گسترده است که هنرمندانِ کشور نیز به میدان آمده و با هشدار دادن، سعی در فرهنگسازی استفادهی بهینه از آب دارند.
مسعود نیکدل، هنرمند سبکِ پرفورمنس آرت، هفتهی گذشته در ورودی اصلی برجِ میلاد تهران، تمامِ بدنِ خود را به گِل آغشته کرد و مدتِ سه ساعت بیحرکت ماند. هدفِ او از این کار، نشان دادنِ بحرانِ کمآبی بود. عنوانِ نمایشِ او، تجربهی بُحران بود.
پرفورمنس آرت، هنری است که مخاطب را به داوری دعوت میکند. زمان، فضا، بدنِ بازیگر و ارتباطِ دوسویهی بازیگر و مخاطب، عناصرِ اصلی سازندهی این نوع اثر است که به عبارتی هنرمند را از قید و بندِ الزاماتِ خشک و قواعدِ کلی نمایش، رها میکند تا اثرگذاری آن را به یاری مخاطب، بیشتر از مدلِ سنتی نمایش کند.
نگارنده: ن کیوانپور