|
|
|
|
زيارتنامه حضرت زينب علیها السلام با ترجمه فارسي
زیارتنامه حضرت زینب(س)
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ
اَلسَّلامُ عَلى آدَمَ صِفْوَةِ اللهِ،
سلام بر آدم، برگزیده خدا.
اَلسَّلامُ عَلى نُوح نَبِیِّ اللهِ،
سلام برنوح، پیامبر خدا
اَلسَّلامُ عَلى اِبْراهیمَ خَلیلِ اللهِ،
. سلام بر ابراهیم، خلیلِ خدا.
اَلسَّلامُ عَلى مُوسى کَلیمِ اللهِ،
سلام بر موسى، هم سخن خدا.
اَلسَّلامُ عَلى عیسى رُوحِ اللهِ،
سلام برعیسى، روحِ خدا.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـا رَسُولَ اللهِ،
سلام بر تو اى رسول خدا.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـا خَیْرَ خَلْقِ اللهِ،
سلام بر تو اى بهترین خلق خدا.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـا صَفِیَّ اللهِ،
سلام بر تو اى برگزیده خدا.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـا مُحَمَّدَ بْنَ عَبْدِ اللهِ خـاتَمَ النَّبِیّینَ،
سلام بر تو اى محمد بن عبدالله خاتم پیامبران.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَمیرَالْمُؤْمِنینَ عَلِیَّ بْنَ اَبی طالِب
سلام بر تو اى امیرمؤمنان على بن ابى طالب
وَصِیَّ رَسُولِ اللهِ،
وصى پیامبر خدا.
اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یا فاطِمَةُ سَیِّدَةَ نِسـاءِ الْعـالَمینَ،
سلام بر تو اى فاطمه سرور بانوان دنیا و آخرت
اَلسَّلامُ عَلَیْکُمـا یـا سِبْطَیْ نَبِیِّ الرَّحْمَةِ،
سلام بر شما اى دو نوه پیامبر رحمت
وَسَیِّدَیْ شَبـابِ اَهْلِ الْجَنَّةِ،
و دو آقاى جوانان اهل بهشت.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـاعَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ سَیِّدَ الْعـابِدینَ
سلام بر تو اىعلى بن الحسین،
وَقُرَّةَ عَیْنِ النّـاظِرینَ،
آقاى عابدان و نور دیده بینندگان.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِىّ باقِرَ العِلْمِ بَعْدَ النَّبِىِّ،
سلام بر تو اى محمد بن على،شکافنده علم پس از پیامبر
اَلسَّلامُ عَلَیکَ یـا جَعْفَرَبْنَ مُحَمَّد الصّـادِقَ الْبارَّ الاَْمینَ،
. سلام بر تو اى جعفربن محمد راستگوى نیکوکار امین
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـا مُوسَى بْنَ جَعْفَر الطّـاهِرَ الطُّهْرَ،
. سلام بر تواى موسى بن جعفر امام پاک و پاکیزه.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـا عَلِیَّ بْنَ مُوسَى الرِّضَا الْمُرْتَضى،
سلامبر تو اى على بن موسى الرضا پسندیده الهى.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیّ التَّقِیَّ،
سلام بر تو اى محمد بن علىِّ تقى.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـا عَلِیَّ بْنَ مُحَمَّد النَّقِیَّ النّـاصِحَ الاَْمینَ،
سلام بر تو اى على بن محمد نقى (اى) خیرخواه امین.
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یـا حَسَنَ بْنَ عَلِیّ، اَلسَّلامُ عَلَى الْوَصِیِّ مِنْ بَعْدِهِ،
سلام بر تو اى حسن بن على. سلام بر وصى پس از او.
اَللّهـُمَّ صَلِّ عَلى نُورِکَ وَسِراجِکَ وَوَلِیِّ وَلیِّکَ،
خدایا!درود فرست بر نور خود و چراغ تابناکت و نماینده نماینده ات
وَوَصِیِّ وَصیِّکَ، وَحُجَّتِکَ عَلى خَلْقِکَ،
و وصىّ وصیت و حجت تو بر آفریدگانت
ویرایش توسط بهمن پور : 2016-10-02 در ساعت 23:07
اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یـا بِنْتَ رَسُولِ اللهِ،
سلام بر تو اى دخت رسول خدا.
اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یـا بِنْتَ فـاطِمَةَ وَخَدیجَةَ،سلام بر تو اى دخت فاطمه و خدیجه.
اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یـا بِنْتَ اَمیرِ الْمُؤْمِنینَ،سلام بر تو اى دختر امیر مؤمنان.
اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یـا اُخْتَ الْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ،سلام بر تو اىخواهر حسن و حسین.
اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یـابِنْتَ وَلِیِّ اللهِ،سلام بر تو اى دختر ولىّ خدا.
اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یا اُخْتَ وَلِیِّ اللهِ،سلام بر تو اى خواهر ولىّ خدا.
اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یـا عَمَّةَ وَلِیِّ اللهِ وَرَحْمَةُ اللهِ وَبَرَکـاتُهُ،سلام بر تو اى عمه ولى خدا و رحمت خدا و برکاتش بر تو باد.
اَلسَّلامُ عَلَیْکِ عَرَّفَ اللهُ بَیْنَنـا وَبَیْنَکُمْفِى الْجَنَّةِ،سلام بر تو، خداوند آشنایى برقرار کند میان ما و شما در بهشت
وَحَشَرَنـا فی زُمْرَتِکُمْ،و محشور گرداند ما را در گروه شما
وَاَوْرَدَنـا حَوْضَ نَبیِّکُمْ،و وارد کند ما را بر سر حوض پیامبرتان
وَسَقـانـا بِکَاْسِ جَدِّکُمْ مِنْ یَدِ عَلِیِّ بْنِ اَبی طـالِب،و بنوشاند ما را از جام جدتان، از دست (ساقى کوثر)
على بن ابى طالب.
صَلَواتُ اللهِ عَلَیْکُمْ،
درود خدا بر شما باد.
اَسْئَلُ اللهَ اَنْ یُرِیَنـا فیکُمُ السُّرُورَ وَالْفَرَجَ،از خدا مى خواهم که بنمایاند به ما در
مورد شما خوشحالى و فرج (وظهور) شما را
وَاَنْ یَجْمَعَنـا وَاِیّـاکُمْ فی زُمْرَةِ جَدِّکُمْو گرد آورد ما و شما را در گروه جدتان
مُحَمَّد صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ،محمد(صلى الله علیه وآله)،
وَاَنْ لا یَسْلُبَنـا مَعْرِفَتَکُمْ، اِنَّهُ وَلِیٌّ قَدیرٌ،و نگیرد از ما معرفت شما را که براستى او سرپرست توانایى است.
اَتَقَرَّبُ اِلَى اللهِ بِحُبِّکُمْ،تقرب مى جویم به درگاه خدا به وسیله دوستى شما
وَالْبَرائَةِ مِنْ اَعْدائِکُمْ،و بیزارى جستن ازدشمنانتان،
وَالتَّسْلیمِ اِلَى اللهِ راضِیاًوتسلیم شدن به پیشگاه خدا بارضایت مندى وخوشنودى
بِهِ غَیْرَ مُنْکِروَلا مُسْتَکْبِر،بدون انکارو گردن فرازى
وَعَلى یَقینِ مـا اَتى بِهِ مُحَمَّدٌ،و از روى یقین به درستى آنچه محمد(صلى الله علیه وآله) آورده
وَبِهِ راض نَطْلُبُ بِذلِکَ وَجْهَکَ یـا سَیِّدی،و بدان راضى وخوشنودم و مى جویم
باین وسیله عنایت ترا اى سرور من،
اَللّهـُمَّ وَرِضـاکَ وَالدّارَ الآخِرَةَ،خداوندا! خشنودى تو و خانه آخرت را خواستارم.
یـا سَیِّدَتی یـا زَیْنَبُ،اى بانوى من، اى زینب،
اِشْفَعی لی فِى الْجَنَّةِ،شفاعت کن براى من در مورد بهشت
فَاِنَّ لَکِ عِنْدَ اللهِ شَاْناً مِنَ الشَّاْنِ،که به راستى براى تو در پیشگاه خدا منزلتى است بزرگ.
اَللّهـُمَّ اِنّی اَسْئَلُکَ اَنْ تَخْتِمَ لی بِالسَّعـادَةِ،خداوندا! از تو مى خواهم که سرانجام کارم رابه خوشبختى ختم فرمایى
فَلا تَسْلُبْ مِنّی مـا اَنَا فیهِ،و از من نگیرى ایمانى را که در آن هستم
وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللهِ الْعَلِیِّ الْعَظیمِ،و جنبش و نیرویى نیست جز به یارى خداى والاى بزرگ.
اَللّهـُمَّ اسْتَجِبْ لَنـاخدایا! به اجابت رسان دعاهاى ما را
وَتَقَبَّلْهُ بِکَرَمِکَ وَعِزَّتِکَ،و بپذیر آن را به بزرگوارى و عزّت
وَبِرَحْمَتِکَ وَعـافِیَتِکَ،و به مهر و عافیت خودت،
وَصَلَّى اللهُ عَلى مُحَمَّد وَآلِهِ اَجْمَعینَ،و درود خدا بر محمّد(صلى الله علیه وآله)و تمام خاندانش
وَسَلَّمَ تَسْلیماً یـا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ.و هم سلام مخصوص او بر ایشان باد اى مهربانترین مهـربانــان
سوگواری
خداحافظ!
نفست بوی عبور گرفته است.
تکه های نگاهت را بر پرچین های سوخته شهر
گذاشته ای و رفته ای تا شهر، در شرم
دیرسال ناسپاسی آتش بگیرد.
خداحافظ!
تو و این اندوه سرشار، تو و این کوچه های
بی رحم، تو و سرشاری صبری شگفت.
خداحافظ!
نیستی؛ ولی طنین صدایت در دقیقه های
ویرانمان ستیهنده و سربلند است.
خداحافظ!
از خرابه های مالامال درد، صدایت را می شنویم؛
از ویرانی شب های تاریک اندوه
از لابه لای صفحات آشفته تاریخ.
صدایت را می شنویم از شام؛ شهر دوزخی
دسیسه ها؛آن گاه که مردانه، خطبه هایت
دیوارهای کاخ را به لرزه می انداخت.
خداحافظ!
خاک بر فرق تاریخ؛
آنچنان که تو را آزرد!
کجاست شانه های استوارت که در اندوه برادر خمیدند؟
کجاست دست های سرشارت؛
همان پناهگاه امن شب های بی قراری کودک برادر؟
خداحافظ!
می روی و صدای مناجاتت، خواب خاک را می آشوبد.
می روی و شرمی سرشار در جان خاک چنگ می اندازد.
تو می روی و نامت بر جداره های غربت
صبورانه از دهان ملائک زمزمه می شود.
خداحافظ!
از معابر نامهربان خاک گذشته ای و آسمان
روبه رویت آغوش گشوده است.
سوگوارانه عبور آرامت را ناآرام اشک می ریزم.
حمیده رضایی
http://www.ayehayeentezar.com/thread39533.html
السّلام ای زینب ای معنای عشق
السّلام ای رتبه والای عشق
السّلام ای اسوه صبر و ثبات
السّلام ای روشنی بخش حیات
السّلام ای عزم ورأی استوار
السّلام ای مرتضی را یادگار
السّلام ای رهرو راه حسین
السّلام ای جانِ آگاه حسین
السّلام ای زینب ای جان صبور
السّلام ای در همه غم ها شَکور
ای بلند آوازه عزّت مدار
ای مِهین بانوی مُلکِ افتخار
ای که نام اقدست باشد قرین
با بهار گریه شورآفرین
هرکجا نام تو آید بر زبان
اشک می جوشد به استقبال آن
صاعد اصفهانی
روزهای خاکستری
سیاه پوش تواَم.
نامت را می نویسم و بزرگی ات، تمام تنم را می لرزاند.
نامت را می نویسم و صبرت را تاب نمی آورم.
لابه لای روزهای خاکستری اندوهت، آنچنان فرو می شکنم
که حتی خویش را فراموش می کنم.
بانو!بیابان، دنبال گام های استوارت، سال هاست که از
تاریخ، روبه روی صبر عظیمت به زانو درآمده است.
کربلا، چراغ در دست راه افتاده است.
بانو! تاریخ، بر جاده های تاریک خویش، همچنان می تازد
و تو سربلند ایستاده ای با اندوهان سرشارت.
بانو!ثانیه ها برایت قدم به قدم رنج آورده اند
و تو، قدم به قدم صبر کرده ای.
چشم های زمان، همچنان از خوابی سنگین می سوزد؛
رنجی که سال ها تو را تنها به صبوری شناخت.
بر کتف های گسترده آسمان، ملائک، پیکرت را آرام آرام می برند
.فریادهایی شکسته، دهان هایی عزادار، خاک در هم می پیچد،
گلدسته های دمشق، چشم به راه کبوتران زایر تواند.
شهر، در اندوه تناور خویش پیچیده است.
نامت را می نویسم و انگشت هایم بوی بال های
سوخته شاپرکان غریب می گیرد.
نامت را می نویسم و چشم هایم می سوزند.
نامت را می نویسم و می گریم.
بانو!تو را با بزرگی ات، تو را با صبرت، تو را با اندوهی
که سال ها در سینه داشتی و دم نزدی، تو را تنها با تمام
وجودم ـ همین چشم های ناچیز ـ اشک می ریزم.
حمیده رضایی
زینب علیهاالسلام برخیز!
ای گل بوستان ولایت! برخیز و بار دیگر علی وار علیه السلام
بر زلف اندیشه و سخن شانه بزن و آتش خطبه هایت
را نیز بر خرمن یزیدیان زمان ما بزن.
ای مادر صبر و ای اساس عفاف!
برخیز و به جان بی رمق مسلمانان، با گوارای
کلام و عصاره پیامت، روحی تازه ببخش.
زینب، ای زبان علی در کام!
و ای استمرار ناله های زهرا در بیت الاحزان هستی!
برخیز و با ما سخن بگو
ای قهرمان داستان کربلا!
بر تن زخمی عدالت، مرهمی نِه و تیر نظم نوین جهانی
را از پر و بال شکسته آزادی و انسانیت بیرون کش.
ای خواهر «تنهاترین سردار»!
می دانم که آسمان دلت در کنار حسن علیه السلام ، خون گریه کرد؛
ای شاه بیت غزل عارفانه و عاشقانه نینوا!
بخوان که: کربلا می مرد اگر زینب نبود
عقیله
وقتی کاروان کربلا به شام رسید، یزید در مسجد جامع اموی منتظر بود.
نشسته بود تا کاروان بیاید و او چند بیت از شعرهایش را بخواند و با
همه بزرگان شهر، پیروزی اش را جشن بگیرند.
جامع اموی، مسجد بسیار باشکوهی است؛ جان می دهد
برای اینکه یک عده اسیر را بنشانی و گوش تا گوش شبستان،
بزرگان را سر پا نگه داری و برایشان سخنرانی کنی.
یزید هم به تمام اینها فکر کرده بود؛ به همه چیز، به جز زینب(س).
درست وقتی یزید داشت در باب شجاعت خودش و پدرانش سخن پراکنی
می کرد و با خیزران به لب و دندان امام حسین(ع) می زد، زینب(س) برخاست:
چه خیال کرده ای یزید؟! گمان می کنی چون زمین را بر ما تنگ کردی
و ما گرفتار تو شدیم و ما را همچون اسیران از شهری به شهری آوردی،
این از خواری ماست و بزرگواری تو؟! کجا با این شتاب؟! آهسته تر یزید!
البته این افعال بعید نیست از جماعتی که جگر برگزیدگان را به دندان
کشیده باشند و گوشت تنشان از خون شهیدان روییده باشد! چرا چنین نکنی؟...
تویی که ریشه مان را بریدی و خون فرزندان محمد(ص) را به خاک ریختی
و یاد پدرانت کردی و به گمانت آنها را فراخواندی.
پس به زودی به آنان می پیوندی و به عاقبت آنها دچار می شوی
و آرزو می کنی ای کاش لال بودی و آنچه گفتی، نمی گفتی و
کاش فلج بودی و آنچه کردی، نمی کردی.
افسوس! که اینک چشم ها گریان است و سینه ها سوخته.
خدا بر بندگان خود ستم نمی کند. من شکایتم را به سوی خدا
می برم و اوست پناه من و اوست وکیل من!
مجلس به هم ریخت.
زنی اسیر اینگونه در برابر یزید قد علم کرد.
زینب را در کوفه «عقیلة بنی هاشم» صدا می زدند.
آن هم در دوره ای که بسیاری از عرب ها
فکر نمی کردند زن ها هم عقل داشته باشند.
محمدکاظم بدرالدین
عقیله
وقتی کاروان کربلا به شام رسید، یزید در مسجد جامع اموی منتظر بود.
نشسته بود تا کاروان بیاید و او چند بیت از شعرهایش را بخواند و با
همه بزرگان شهر، پیروزی اش را جشن بگیرند.
جامع اموی، مسجد بسیار باشکوهی است؛ جان می دهد
برای اینکه یک عده اسیر را بنشانی و گوش تا گوش شبستان،
بزرگان را سر پا نگه داری و برایشان سخنرانی کنی.
یزید هم به تمام اینها فکر کرده بود؛ به همه چیز، به جز زینب(س).
درست وقتی یزید داشت در باب شجاعت خودش و پدرانش سخن پراکنی
می کرد و با خیزران به لب و دندان امام حسین(ع) می زد، زینب(س) برخاست:
چه خیال کرده ای یزید؟! گمان می کنی چون زمین را بر ما تنگ کردی
و ما گرفتار تو شدیم و ما را همچون اسیران از شهری به شهری آوردی،
این از خواری ماست و بزرگواری تو؟! کجا با این شتاب؟! آهسته تر یزید!
البته این افعال بعید نیست از جماعتی که جگر برگزیدگان را به دندان
کشیده باشند و گوشت تنشان از خون شهیدان روییده باشد! چرا چنین نکنی؟...
تویی که ریشه مان را بریدی و خون فرزندان محمد(ص) را به خاک ریختی
و یاد پدرانت کردی و به گمانت آنها را فراخواندی.
پس به زودی به آنان می پیوندی و به عاقبت آنها دچار می شوی
و آرزو می کنی ای کاش لال بودی و آنچه گفتی، نمی گفتی و
کاش فلج بودی و آنچه کردی، نمی کردی.
افسوس! که اینک چشم ها گریان است و سینه ها سوخته.
خدا بر بندگان خود ستم نمی کند. من شکایتم را به سوی خدا
می برم و اوست پناه من و اوست وکیل من!
مجلس به هم ریخت.
زنی اسیر اینگونه در برابر یزید قد علم کرد.
زینب را در کوفه «عقیلة بنی هاشم» صدا می زدند.
آن هم در دوره ای که بسیاری از عرب ها
فکر نمی کردند زن ها هم عقل داشته باشند.
محمدکاظم بدرالدین
خداحافظ ای ام المصائب
خداحافظ، ای زخم های دلت یادگار نینوا!
دیگر امشب به مرور خاطرات سرخ پرپر
شدن کبوتران نخواهی پرداخت؛
که تو نیز کبوترانه کوچ خواهی کرد تا
به کاروان آسمانی حسین بپیوندی.
زمین، چه عرصه تنگی برای پاره های دل فاطمه و علی بود!
گرچه از همان روز که رأس حسین را بر نیزه ها بردند،
بهانه های زندگی ات، به پایان رسیده بود.
مگر گل های چیده وجودت ای ام المصائب،
چقدر می توانستند در آب دیدگانت، زندگی را ادامه دهند؟
از امشب، اشک های فراق یوسف تو، بر دامن پیراهن
خونینشسرریز خواهد شد و زمینیان، داغدار
جای خالی تو خواهند بود.
رزیتا نعمتی
در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)
مجوز های ارسال و ویرایش
لینک های سریع
Nov 2014
پاسخ با نقل قول
