به انجمن سبک زندگی ایرانی اسلامی خوش آمدید

نمایش نتایج: از شماره 1 تا 5 , از مجموع 5
  1. #1
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.

    پوشش مردان و زنان ایل قشقایی






    لباس مردان ایل قشقایی





    لباس مردان ایل قشقایی و چگونگی پوشیدن آنها دارای ضوابطی مشخص و تعیین شده است .تفاوت لباس خوانین و بزرگان ایل در بعضی لباس ها مثل ربدوشامبر ،بالا پوش،لباس خواب،گن،پوتین بندار،کفش چرمی و مردان دستمال کتان لطیف راه راه یا چهارخانه با رنگهایی مختلف در جیب می گذاشتند. در طبقات پایین این دستمالها از پارچه هایی بود که در یزد بافته می شده.کلا لباس مردان شامل قسمت هایی زیر است:

    برک:


    برک دو گوشی (کلاه دو گوشی):کلاه دو گوشی از جنس کرک بز بوده و حدود 50سال ، درمیان مردم ایل قشقایی رایج شده است .در گذشته کلاه مردان نظیر کلاهای نمدی دوره قاجاریه با رنگ مشکی و بدون لبه بوده .عکس هایی از یکصد سال پیش مردم قشقایی باقی مانده نشان می دهد که کلاهایی بدون لبه با اندازهایی مختلف ، مرسوم و اغلب افراد سرشناس و بزرگ ایل ،با کمی تغییر استفاده می کردنداما از انجا که ایلخانان قشقایی دوست داشتن قوم و قبیله شان وحدتی،نه تنها از نظر اخلاقی سیاسی و اجتماعی بلکه از لحاظ لباس ،یکپارچگی داشته باشند.با طرح نقشه یکی از خوانین ،کلاه مخصوصی که امروز مرسوم است و به کلاه دو گوشی نامیده می شود ،رایج شده.همین مسئله بعدها در زمان رضا شاه موجب مشکلاتی برای مردم ایل گردید که هر جا کلاه دو گوشی میدیدند،پاره کرده و صاحب را ازار و اذیت می کردند ..

    کلاه دو گوشی توسط نمد مال ها با زحمت تهیه می شود.ماده اولیه ان کرک بز است که خیلی کمیاب است و این ماده را پس از چیدن موی بز از لابلای ان ،به مقدار خیلی کم جمع اوری کرده و برای ساخت کلاه استفاده می شود .این ذرات (کرکها) به قدری لطیف و ظریف هستند که از میان 100 کیلو موی بز حدود 2 کیلو کرک می توان جمع کرد و برای ساخت هر کلاه حدود 200 تا 300 گرم کرک لازم دارد .که ان را با دستگاه مخصوص می زنند تا رشته ها باز شوند و سپس با موادی مثل کف صابون انها را انقدر می مالند تا ذرات به هم در گیر شوند و با تجربه ای که دارند لبه ها را بر گردانده و شکل می دهند و سپس با سنگ هایی مخصوص می سایند تا به فرم دلخواه دراید .خصوصیات این کلاه اینست که تا حدی سنگین نبوده و در برابر باد و حرکات سریع در اسب سواری و جست و جو وخیزهایی در حال کوچ از سر نمی افتد.



    آرخالق مردانه:

    لباس بلندی است که مردان ایل روی پیراهن می پوشند و به منزله لباس اصلی بوده .ارخالق از پارچه ضخیم و با رنگ هایی متناسب با سن افراد دوخته می شودند این لباس دارای استین بلند بوده و تا روی دست ادامه داشته .در طرفین ان دو چاک که تا کمر ادامه داشت موجب ازاد بودن لباس و اسان بودن تحرک و جست و جو و خیز انان بود.جلو ارخالق تا پایین باز بوده حتی دکمه هم نداشته .فقط به وسیله شال ،دو دامن ان با هم ارتباط پیدا می کردند.بر خلاف شلوار که موجب کندی حرکت است ،با این لباس مردان می توانستند براحتی بر اسب سوار و یا پیاده شوند و حتی بر روی شتر بپرند و درجشن ها و مراسم عروسی ،چوب بازی کنند.هنگام راهپیمایی یا کار زیاد و رقص چوبی ، دو دامن جلو را به را به زیر شال می زدند تا ازادتر باشند .

    ارخالق که برای پسر بچه ها و نو جوانان می دوختند از پارچه هایی گلدار با رنگ هایی شاد اما پیر مردان رنگ هایی تیره را بیشتر می پسندیدند.

    مردان قشقایی ارخالق را با همراه شال می پوشیدند زیرا هم زیباتر بوده و هم محافظ کمر در کارهای سنگین .

    شال:

    شال از سه تا چهار متر پارچه دبیت قهوای رنگ یا چلوار سفید تقریبا بصورت سه گوش دوخته می شد که در جهت ضلع بلندتر، تا کرده از روی ارخالق به دورکمر می پیچند بطوریکه یک سر آن در زیر و سر دیگر ان در قسمت جلو و روی شال گره می خورد.پوشیدن شال موجب می شد مهرهایی کمر که بیش از سایر قسمت هایی بدن جابه جا شده و تحت فشار قرار می گیرد صدمه نبیند.

    چقه و زنهاره:

    چقه پوششی است تزیینی که مردان ایل ان را از روی ارخالق می پوشند چون علاوه بر پوشش بدن لباسی زیبا و جالب است .چقه ازنخهایی پشمی یکرنگ و بسیاز ظریف بافته میشودو از نظر قیمت هم بسیازرگران تمام می شود.رنگ چقه معمولا کرم تا قهوه ای رنگ است.این لباس را جوانان شیک پوش و گاهی هم مردان میانسال می پوشند و بر انها زنهار می بندند.


    زنهازه از نخهای پشمی ظریف و رنگارنگ است که به طرز جالبی می بافند و گمپله هایی دارد که بر زیبایی ان می افزاید.زنهار از پشت شانه و زیر بغل عبور کرده و اویزان ان در قسمت پشت بر بالای کمر قرار می گیرد .چقه و زنهار را اغلب در عروسی می پوشند. و در مراسم چوب بازی شرکت می کنند.چون دامن های چقه بلند است و تا روی پا ادامه دارد،ضربه گیر خوبی است و پا را از ضربات چوب مصون می دارد.






    لباس زنان ایل قشقایی



    لباس زنان ایل قشقایی با توجه به موقعیت زندگی شبانی و کوچ دائم و رعایت مسایل ایمنی و حجاب شامل قسمت هایی زیر است:

    چارقد:

    چارقد(روسری)پ ارچه ظریف و نازکی است که به شکل خاصی میدوزند و به عنوان روسری استفاده می کنند.چارقد را به شکل سه گوش برش می دهند ، در وسط ضلع بلندتر انحنایی به سمت بیرون دارد که هنگام استفاده از آن این انحنا جلو پیشانی قرار گرفته و محافظ موهای بالای و پیشانی قرار گرفته. اطراف چارقد را گاهی مهره یا ملیله دوزی می کنند.

    یاغلوق:

    یاغلوق یا دستمال سر پارچه ابریشمی چهار گوشی است که در جهت یکی از قطرهای آن به عرض 20 سانتیمتر تا کرده و از قسمت بالای پیشانی به سمت عقب رفته و در پشت سر گره می خورد و در جلوی آن یعنی بالای پیشانی ،به وسیله سنجاق یا گل طلا به چارقد اتصال پیدا می کند.

    کینگ:

    کینگ یا پیراهن زنان قشقایی بلند و تا زیر زانو ادامه داشته و یقه آن کاملا بسته است.در دو طرف راست و چپ،دو چاک از پایین تا نزدیک کمر باز می شود که موجب آزاد بودن لباس بوده و زنان با پوشیدن آن می توانند به راحتی حرکت و فعالیت نمایند.آستین پیراهن تا مچ دست ادامه داشته و جلو آن را به صورت کشباف در می آورند تا مزاحم کارو تحرک نباشد.

    آرخالق(زنانه):

    آرخالق زنانه را به عنوان لباس گرم می پوشند اما چون پوششی زیبا و محافظ بوده موجب وقار و سنگینی لباس است در اغلب فصول سال از آن استفاده می کنند.آرخالق رو پوشی است که محافظ خوبی در برابر سرماست و دارای چاکهایی در زیر بغل است که باعث حرکت آسان دستها می شود.

  2. کاربران زیر به خاطر این پست از شما تشکر کرده اند : : انتظار (2014-09-29)
  3.  

  4. #2
    هم آغاز
    تاریخ عضویت : جنسیت Feb 2013
    نوشته ها : 8 تشکر : 0
    مورد تشکر: 3 مرتبه تشکر شده در 2 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 0 وبلاگ :
    daqiqi63 آنلاین نیست.
    یادگار ماندگار گیلان از هزاره ی دوم قبل از میلاد


    لباس محلی مردان و زنان گیلان، زیبایی و جاذبه های منحصر به فردی دارد که امروزه به یکی از مهمترین جاذبه های فرهنگی و گردشگری این خطه سرسبز تبدیل شده است.

    رنگ‌هاي شاد، طبیعی و نقش های متنوع به كار رفته در این لباس‌ها علاوه بر زيبایی ظاهری، به علت همگرایی با طبیعت بکر و دیدنی این سرزمین، نوعی آرامش روحي و رواني را نیز براي بیننده به همراه می آورد.

    به گفته كارشناسان میراث فرهنگی و صنایع دستی گیلان، لباس محلی این استان، بيـش‎ از 4 هزار سال‎ قدمت دارد و سابقه ی تاريخی آن به اشيای كشف شده در چراغعلی تپه رستم آباد- تپه مارليک- برمی گردد.

    سازگاری لباس‌هاي محلي گیلان با طبیعت ونوع زندگی، تنوع این لباس ها و هم چنین انطباق آن باارزش های معنوی از جمله عوامل پایدار ماندن لباس های محلی گیلان در فرهنگ و پوشش مردم این خطه از ایران است.

    مدیرکل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گیلان در گفتگو با خبرنگار ما با اشاره به اینکه گیلان جزو معدود استان هایی است که در آن هنوزاز لباس محلی استفاده می شود گفت: بسیاری ازافراد مسن در تالش، عمارلوی رودبار، قاسم آباد رودسر، دیلمان سیاهکل، املش و روستاهایی که در ارتفاعات این استان قرار دارند در تمام سال به این نوع پوشش پایبند هستند.

    امید عزیزی افزود: اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گیلان درسالهای اخیر برای معرفی لباس های محلی گیلان و ایجاد رغبت ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪن اﯾن گونه ﻟﺒﺎس ﻫﺎ، برنامه های مختلفی از جمله آیین های بومی محلی و جشنواره های برداشت محصولات کشاورزی مانند انار چینی، چای، توت فرنگی، گل محمدی، ،گل گاوزبان و جشن خرمن، گلاب گیری، سوسن چلچراغ و مراسم آئینی چون علم واچینی و نوروزبل برگزار کرده است که در هریک از آنها گردانندگان مراسم، با پوشیدن لباس محلی، سعی در معرفی این لباس به مسافران و گردشگران را نیز داشتند.

    و اما یک كارشناس لباس محلي گيلان در گفت و گو با خبرنگار واحد مرکزی خبر با بیان اینکه لباس های محلی هر ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﻫﻮﻳﺖ و اﺻﺎﻟﺖ ﺑﻮﻣﯽ ﻣﺮدم آن دیار است گفت: لباسهای محلی زنان گیلان بر اساس سه منطقه شرق، غرب و مرکز دسته بندی می شود که لباس زنان شرق گیلان به لباس" قاسم آبادی "، لباس زن غرب گیلان "تالشی " و لباس بخش مرکزی گیلان با عنوان "رسوخی " معروف است.

    سيده زهرا همتی سراوانی، لچک، روسری، سربند، پيراهن، جليقه، کت، دامن، شليته، شلوار و چادرشب را ازبخشهای اصلی لباس محلی زنان گيلان برشمرد وافزود:مردان گیلانی نیز اغلب از بلوز روشن، جليقه همراه با شلوار گشاد، شال كمر و كلاه نمدی استفاده می كردند.

    محمد بشرا ازگیلان پژوهان ومردم شناسان گیلانی نیز درگفتگو با خبرنگارواحد مرکزی خبر با تاکید براین که نوع پوشش زنان و مردان گیلانی در ارتفاعات، جلگه و مناطق ساحلی و با توجه به فصول گرم و سرد سال متفاوت بوده است گفت: مردم گیلان از گوناگونی رنگ های طبیعت بکر این استان الهام گرفته وآنها را متناسب با آب و هوا و شرایط زندگی خود تهیه می کردند.

    این استاد ادبیات گیلکی که تاکنون 12 اثراز وی با موضوعات گوناگون فرهنگ گیلان چاپ شده است در خصوص کاربرد لباس های محلی گیلان می گوید:مردم این دیار بر اساس نوع فعالیت و شرکت در مراسم، لباس های مختلفی می پوشیدند.

    وی با بیان اینکه در طراحی لباس های محلی گیلان به سلامتی افراد نیز توجه می شده گفت: کمرشال و جوراب مردان و چادر شب زنان در گرم نگه داشتن و بالا بردن مقاومت عضلات در مقابل کارهای سخت و حفظ سلامت کمر و پیشگیری از بروز دردهای استخوانی موثر بوده است.

    این گیلان شناس می گوید:علاوه بر این، کمر شال مردان و چادر شب زنان وسیله ای برای حمل هیزم، علوفه و برخی از محصولات کشاورزی از جمله چای و شالی بوده است.

    محمد بشرا با اشاره به اینکه لباس های محلی گیلان تعریف و نماد خاصی نیز دارند گفت: برای مثال دختران مجرد و دم بخت که در آستانه ی ازدواج بودند از شلیته های سفید حاشیه دار استفاده می کردند و دیگر زنان، به ترتیب سن و سال، شلیته های گلدار می پوشیدند که هنوزبرخی از زنان گیلانی به پوشاک سنتی و محلی خود پایبند هستند و از آن در جشن ها و مجالس عروسی استفاده می کنند.

    این گیلان پژوه در خصوص ارزش های معنوی لباس های محلی گیلان نیز گفت:پوشش محلی زنان گیلان که از پیش از اسلام کاربرد داشته است نوعی پوشش همراه با حجاب بوده که پس از ورود اسلام به این خطه نیز برای کاملتر شدن حجاب چیزی به آن افزوده نشده است و زنان گیلانی با همان پوشش، در فعالیت های اجتماعی شرکت کرده اند.

    اگر چه امروزه برخی از هنرمندان و تولیدکنندگان، لباسهای محلی را با پارچه های موجود در بازار تهیه و به بازارعرضه می کنند اما به نظر می رسد شرط تداوم حیات این هنر و میراث اصیل ایرانی در ابتکار عمل، خلاقیت و تولید محصولاتی است که بتواند در زندگی مردم کاربرد داشته باشد.

    کارشناسان میراث فرهنگی معتقدند با تدوین برنامه ای جامع و هدفمند برای حفظ، حراست، توسعه و گسترش این رشته هنری که از صنایع اصیل بومی و سنتی گیلان است می توان هنرمندان لباس محلی به ویژه پیشکسوتان این کاررا شناسایی و حمایت کرد تا پوشش این سرزمین که در فهرست ميراث معنوي كشور ثبت شده است ماندگار باقی بماند.

    و اما معاون صنایع دستی اداره كل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گیلان نیز در گفت و گو با خبرنگار واحد مرکزی خبر با اشاره به سياست‌هاي حمايتي سازمان متبوعه اش برای حفظ و ماندگاری این رشته هنری گفت: گیلان90 نوع صنایع دستی دارد که از نظر تنوع، حدود 70 درصد تنوع صنایع دستی کشور را شامل می شود که پوشاک محلی این استان، یکی از 5 رشته صنایع دستی گیلان است که در سالهای 89 و 90،در فهرست ملی میراث معنوی کشور به ثبت رسیده است.

    نادر ذاكری با بیان این که ثبت مالكیت معنوی موجب جلوگیری از كپی برداری وهمچنین باعث ارتقای كیفیت تولیدات صنایع دستی از جمله لباسهای محلی گیلان با ویژگی های منحصر به فردش می شود می گوید:اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گیلان از امسال علاوه بر ساماندهی تولیدکنندگان این دست صنایع در قالب مشاغل خانگی و فراهم کردن بازار فروش داخلی قصد دارد بسترهای لازم را نیز برای صادرات آنها فراهم کند.

    به گفته ی نادر ذاکری فرانسه، ایتالیا و کشورهای حاشیه ی خلیج فارس متقاضیان لباس های محلی گیلان هستند.

    وی صدورهزار و 243 فقره کارت شناسایی مشاغل خانگی، بیمه کردن 44 هنرمند لباس محلی و ارائه 12میلیارد و 279میلیون ریال تسهیلات به 368 هنرمند لباس محلی و چادرشب بافی استان در سال گذشته را ازدیگر اقدامات اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گیلان برشمرد.

    معاون صنایع دستی اداره كل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گیلان ضمن اشاره به شرکت هنرمندان و دوزندگان لباس های محلی در تمام نمایشگاه های استانی و کشوری و هم چنین همایش های فرهنگی که به طورمیانگین هر سال دست کم 20 بار برگزار می شود گفت: طرحهای حمایتی برای صیانت از مالكیت فكری صاحبان هنرهای سنتی و صنایع دستی استان از جمله، لباس های محلی گیلان نیزدر دست تهیه است.

    کوتاه سخن اینکه:

    داشته های فرهنگی و تاریخی هر ملتی، پشتوانه عظیم و سند افتخار و سربلندی مردمان آن مرزو بوم است که نسلهای بعد با تکیه بر آن می توانند دربرابر هجوم فرهنگ بیگانه، مقاومت و ایستادگی کنند.

    پوشش و لباس هر جامعه به عنوان بارزترین نشانه فرهنگی و نماد ملی آنهاست که متناسب با ارزش ها و بینش های مردم شکل می گیرد. بنابراین لازم است برای حفظ لباس محلی گیلان و ماندگاری آن تلاش بيشتری از سوی هنرمندان، صنعتگران، مسوولان فرهنگی، مراکز آموزشی و رسانه ها صورت بگيرد.

  5. کاربران زیر به خاطر این پست از شما تشکر کرده اند : : انتظار (2014-09-29)
  6. #3
    هم آغاز
    تاریخ عضویت : جنسیت Feb 2013
    نوشته ها : 8 تشکر : 0
    مورد تشکر: 3 مرتبه تشکر شده در 2 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 0 وبلاگ :
    daqiqi63 آنلاین نیست.
    لباس محلي گيلان؛ جاذبه اي رو به فراموشي



    لباس محلـي گيـلان ميـراث جهـانـي ايرانيان با زيبايي که از روح نياکان اين خاک در آن به امانت مانده اسـت بايد به عنوان يک هويت ملي حفظ شود.

    زنان روزگاران کهـن گيـلان بـا لـطافـت روحشان بهشت چشم را به تار و پـود پـارچـه رسوخ دادند و رنگ در رنگ در هم تنيدنـد و با عشقي به پهناي طبيعت زيباي گيلان پوششي تهيه کردند، رنگين و پرنشانه.

    آنها سينه به سينه آموختند، طرح زدنـد، به تن کردند، گوشه گوشه بقچه هاي جهيزيه را با آن زينت کردند و نسـل بـه نسـل بـه يکديگر «رنگ» هديه کردند.

    قدمتـي بيـش از چهار هزار سال

    هم اکنون بايد براي ديدن شليته هاي پرچين و بلند لباس زن گيلان بايد کيلومترهـا دشـت را پيمود تا شايد زني را ببيني که با طره‌ هاي خاکستري مو لباسي محلي به تن کرده و خاطره اي از گذشته باشد که به گفته محققان اين طرح لباس قدمتـي بيـش از چهار هزار سال دارد.

    روسري و سربند (لچک) پيراهن يا جمه، جليقه کت، الجاقبا، دامن، شليته، شلوار و چادر کمر از بخشهاي اصلي لباس محلي زنان گيلان است.

    "الجاقبا" پوشش دوخته شده اي از مـخمـل يـا پارچه چادر شـب اسـت کـه پـوشـش زنـان در کوهستانهاي شرقي و قاسم آباد بوده است.

    "شليته" يا کوتاه تومان (تـنبـان) دامنـي کوتاه و پرچين است که به آن "گرد تومان" نيز مي گويند، دامن، دراز تومان (تنبان) واژه ايسـت که براي دامن بلند چين دار در مرکز و شرق گيلان استفاده مي شود درغرب گيلان تالشيها آن را "شلار" مي گويند.

    چادر کمر، پوششي است که بانوان گيـلانـي آن رابه کمر مي بندند بانوان ساکن جلگـه به آن "کمردبد" مي گويند همچنين در گويش محلي به چادرشب "چارشـو" گفته مي شود و رنگ اصلي زمينه آن مـعمـولا قرمز است.

    بانوان چادر را هنگام کـار کشـاورزي مثـل چيدن برگ سبز چـاي نشـاء و جيـن وچيـدن مرکبات در هواي سرد و هنگامي که مجبورنـد ساعتها به شکل خميده کار کنند به دور کمـر مي بـننـد زيـرا بـستـن آن هـم از کمـردرد جلوگيري مي کند و هم موجب گرم نگـه داشتـن آنان مي شود همچنين از آن براي بستن کودک به پشت هنگام کار کردن استفاده مي شود.

    يک پژوهشگر گيلاني درباره اهميت و کاربرد لباسهاي محلي گيلان مي گويد: روسري و سربند (لچک)، پيراهن يا جمه، جليقه کت، الجاقبا، دامن، شليته، شلوار و چادر کمر از جمله بخشهاي اصلي لباس محلي زنان گيلان است.

    فرشته انسان دوست افزود: هر تکه از لباس زن گيلاني کاربردي داشته که با تغيير شرايط نياز به آن از بين رفته و کم کم حذف شده است.

    وي عنوان کرد: در گيلان مردم به دليل وجود طبيعتي زيبا و مملو از رنگ کمتر از رنگ مشکي استفاده مي‌کردند مگر زنان مسن که آنان نيز تنها لچک خود را که زير روسري بسته مي‌ شد از اين رنگ تيره انتخاب مي‌کردند.

    انسان دوست ادامه داد: مردم گيلان در گذشته براي عزا نيز لباسهاي کهنه و مندرس خود را به تن مي‌کردند و از پوشيدن لباس سياه امتناع مي‌کردند.

    اين پژوهشگر گيلاني يادآورشد: امروزه با گذشت زمان لباسهاي محلي ديگر از رونق افتاده ‌اند و رنگهاي شاد آن که اميد به زندگي را در دلها زنده مي‌کرد به خزان بي‌هنگام نشسته و به کنج پستوها، صندوقها و بقچه‌ها خزيده و در پشت بامها جاي گرفته اند.

    بدين ترتيب لباسهاي محلي زنان گيلان را مي توان به سه بخش شرق، غرب و مرکز تقسيم بندي کرد که لباس زن شرق گيلان به لباس "قاسم آبادي" ، زن غرب گيلان "تالشي" و از لباس مرکزي گيلان با عنوان "رسوخي" معروف است.

    لباس رسوخي بيشتر در شهر ماسوله ديده مي‌شود که يادگار زمان قاجار است و از شهرهايي مانند زنجان به گيلان رسوخ کرده‌ است.

    پارچه‌هايي که در لباس زن شرق و غرب زن گيلاني به کار مي‌رفت نيز متفاوت است، در لباس زنان غرب گيلان متن پارچه‌هاي لباسي داراي گلهاي رنگارنگ و درشت است حال آنکه لباس شرق گيلان زمينه پارچه ساده و يکرنگ است و تزئينات آن مانند نوار دوزيها از رنگهاي مختلف تشکيل شده ‌است.

    در بافته‌هاي قديمي بدست آمده در غرب گيلان که به آنها " دارايي" مي‌گويند تنوع رنگ به صورت بافته‌هاي نامشخص است ولي در شرق گيلان از همان نوع رنگ استفاده شده اما بافته‌ها مشخص است.

    پيش سينه، زيگزاگ و ناخنک ( نوارهايي که به شکل زيگزاگ دوخته مي شود) را از ديگر نشانه‌هاي لباس محلي گيلان است با توجه به تغيير و تحولات در نوع تزئينات در بازار وسايل تزئيني لباسها نيز تغيير کرده اما نشانه‌ها تغيير نکرده‌ است.

    هرچه به کوهپايه‌هاي گيلان نزديک‌ تر مي‌شويد نوع پارچه ضخيم تر مي شود، مثلا آنهايي که در ديلمان زندگي مي‌کنند بيشتر از پارچه مخمل استفاده مي‌کنند و آنهايي که در جلگه زندگي مي‌کنند لباسهايشان از جنس ابريشم است.

    در بخش مرکزي پيژامه يا شلوار، دامن، پيراهن روي دامن و روسري که به فرم متداول در شرق و غرب نيست در واقع همان چارقد سنتي کشور است، استفاده مي شد.

    لباس زنان غرب گيلان داراي زيبايي خاص و منحصر به فردي است

    لباس زنان غرب گيلان داراي زيبايي خاص و منحصر به فردي است، لباس زنان تالشي در نماي کلي و در غربي ترين منطقه تالش شامل روسري يکدست سفيد، جليقه که گاهي با سکه هاي درشت تزئين مي شود، پيراهن بلند تا مچ پا و دامني که در فارسي شليته و در زبان محلي شلار ناميده شده که زنان تالشي چند تا از اين شلار را روي هم مي پوشند.

    بلندي پيراهن و شليته مشخص کننده بخشهاي مختلف غرب گيلان است به طور مثال در غربي ترين منطقه تالش يا همان هشتپر مشخصات ذکر شده در بالا، در ماسال پيراهن کوتاه تا بالاي زانو بوده است.

    در يک روستا لباس افراد يک شکل بوده و به وضوح لباس ارباب و رعيت قابل تشخيص نبوده و جنس، تعداد لباس و دفعات پوشيدن آنان را از هم متمايز مي ساخته است.

    معروفيت لباس قاسم آبادي

    منطقه قاسم آباد در شهرستان رودسر و در شرق گيلان داراي ويژگي فرهنگي خاصي است، لباس زنان قاسم آباد به دليل تنوع رنگي زياد و جذابيت بالابسيار معروف بوده و عموميت پيدا کرده است به طوريکه نشانه هايي از اين لباس در نقاط ديگر جلگه شرق گيلان ديده مي شود.

    اين لباس شامل يک روسري زيرين به نام (منديل) که به جاي آن از کلاه نيز استفاده شده و با تعداد زيادي سکه در قسمت پيشاني تزئين مي شود البته اين کلاه مختص قاسم آباد نيست، جليقه اين لباس به مانند جليقه هاي ديگر بوده با فرق اين که با سکه تزئين شده است. پيراهن لباس قاسم آبادي تفاوت خاصي با پيراهنهاي نقاط مختلف گيلان دارد.

    لباسهاي ديلمان نيز بسيار زيبا دوخته مي شود، ويژگي هاي اين لباس عبارتند از استفاده از دوختهاي ابتدايي که سطح لباس را به حالت گسترده اي با نخهاي رنگي و از سوي دست بخيه ساده مي زدند، طرح گل و گلدان و طرح ماه و ستاره که در معماري ايران استفاده مي شده از جمله طرحهايست که به همراه طرح زيگزاگ در اين لباس وجود دارد همچنين در ديلمان نوعي از دامن زنانه با حفظ نشانه هاي تاريخي آن از پارچه مخمل دوخته مي شود.

    لباس ديلماني سراسر سکه دوزي شده است

    "چادر شب " جزيي از لباس زنان گيلاني است که در برخي روستاها به ويژه روستاهاي مرکزي از پارچه چادر نمازي استفاده و به تدريج در بخش شرق گيلان چادر شب جايگزين مي شود.

    چادر شب جزيي از صنايع دستي شرق گيلان است که از سوي زنان بافته مي شود داراي تنوع زيادي است، چادر شب کمردبله را از نخهاي رنگي به شکل چهارخانه مي بافند اما از چادر شب طرحدار براي مصارف ديگري مانند جهيزيه عروس استفاده مي شود.

    طرحهاي چادر شب داراي تنوع زيادي است، طرح بز کوهي، مرد اسب سوار، ميز، قندان، چنگال و طرح ماکو (يکي از وسايل بافت چادر شب) از جمله طرحهايست که در بافت چادر شب از آنها استفاده مي شود.

    در گذشته چادر شب را از نخ به دست آمده از پيله درجه سه ابريشم مي بافتند اما امروزه بافت چادر شب با نخ ابريشم تقريباً منسوخ شده است.

    کلاه ترک دار تالشي و کلاه نمدي و پوستين کلاه که از پوست بره تهيه مي شد انواع کلاه براي مردان گيلاني است، براي چوپان ها نيز پوششي به نام "باشلاق" تهيه مي شد که آب را از خود عبور مي داد، باشلاق، پوششي بلند است که از برش زدن پارچه اي بافته شده (پشم شال) به دست مي آيد.

    چوپانان در روز از پوشش کوتاه تر استفاده مي کنند که به "کولاگير" معروف است و در شب از نوع ديگري به نام " شولا " که هر دو به صورت نمد مالي ساخته مي شود.

    در شرق گيلان لباسي ويژه داماد مرسوم بوده که پيراهن آن در قسمت چپ يقه باز بوده، پيژامه (شلوار) آن مشکي ساده و از شال کمر قرمز طرحدار استفاده مي کردند.

    يک کارشناس لباس محلي گيلان در اين باره گفت: برگزاري نمايشگاههاي مختلف، اطلاع رساني در صدا و سيما و مطبوعات، پخش فيلمهاي مستند و داستاني و کاربرد صحيح از لباسهاي محلي اصيل در ترويج، فرهنگ سازي و احياي لباسهاي محلي گيلان موثر است.

    سيده زهرا همتي سراواني افزود: اگر برنامه اي مدون درباره معرفي و طراحي لباسهاي محلي ارائه شود مطمئناً اين لباس جايگاه واقعي خود را به دست خواهد آورد.

    ضرورت ايجاد موزه تخصصي لباسهاي محلي گيلان

    وي خواستار ايجاد موزه تخصصي از لباسهاي محلي گيلان شد و اظهار داشت: ترويج فرهنگ استفاده از لباسهاي سنتي در کشور ايده ‌اي براي طرحهاي جديد پوشاک جامعه امروز است.

    همتي با اعلام اينکه بدون معرفي اين فرهنگ، استفاده از اين نوع لباسها ممکن است مورد استقبال جوانان واقع نشود، افزود: تلفيقي از لباسهاي سنتي ايران با شيوه هاي مدرن نه تنها موجب استقبال جوانان کشور بلکه طرحي براي ارائه به ديگر کشورهاي جهان خواهد شد.

    با اين توصيف، سابقه تاريخي لباسهاي محلي استان گيلان به اشياي کشف شده در چراغعلي تپه رستم آباد (مارليک) بازمي گردد. در تکه هاي يافت شده در اين اکتشاف طرحي از بانوي گيلاني وجود دارد که هنوز هم در لباس زنان گيلان به ويژه در کوهپايه هاي شرق گيلان اين نشانه ها را مي توان يافت، اين نشانه ها شامل بلندي لباس تا مچ پا، طرح جلوي لباس، طرح زيگزاگ در پاي دامن و نحوه بستن روسري است.

    در مجسمه سلاطين آن دوره طرح يقه اي که در لباس بوده هنوز در لباسهاي مردم گيلان وجود دارد اما بعد از آن نشانه هايي که بيانگر ويژگي لباس گيلان باشد تا زمان تسلط صفويه بر کشور وجود نداشته است.

    به هرحال لباس محلي زن گيلاني به واسطه تنوع رنگ و نوع پوشش يکي ازبهترين انواع لباسهاي محلي ايران است که بايد به عنوان يکي از نشانه‌هاي هويت ملي حفظ و ماندگار شود.

  7. 2 کاربر از daqiqi63 برای این مطلب تشکر کرده اند : کلانتر (2014-06-20),انتظار (2014-09-29)
  8. #4
    هم آغاز
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    نوشته ها : 90 تشکر : 24
    مورد تشکر: 44 مرتبه تشکر شده در 25 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 0 وبلاگ :
    کلانتر آنلاین نیست.
    عالی بود
    خسته نباشید

  9. #5
    هم نشین
    تاریخ عضویت : جنسیت May 2014
    سن : 34
    نوشته ها : 104 تشکر : 519
    مورد تشکر: 44 مرتبه تشکر شده در 38 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 0 وبلاگ :
    انتظار آنلاین نیست.
    چقدر من دوست دارم يك روز زندگي در ايل را تجربه كنم

اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •