منم سرگشته و حیرانت ای دوست

[سیده فاطیما]

منم سرگشته حیرانت ای دوست کنم یکباره جان قربانت ای دوست خلیل آسابه شوق وصل کویت نهم سربرسرپیمانت ای دوست دلی دارم در آتش خانه کرده میان شعله ها کاشانه کرده دلی دارم که از شوق وصالت وجودم را زغم ویرانه کرده من آن آواره بشکسته بالم ز هجرانت بتا رو بر زوالم منم آن مرغ سرگردان و تنها پریشان گشته شد یکباره حالم سحرسربرسرسجاده کردم دعایی بهر آن دلداده کردم زحسرت ساغر چشمانم ای دوست لبالب یکسره از باده کردم دلا تا کی اسیر یاد یاری؟ زهجر یار تا کی داغ داری؟ بگو تا کی زشوق روی لیلی تو مجنون پریشان روزگاری؟ پریشانم، پریشان روزگارم من آن سرگشته ی هجر نگارم کنون عمریست با امید وصلت درون سینه آسایش ندارم زهجرت روز و شب فریاد دارم زبیدادت دلی ناشاد دارم درون کوهسار سینه خود هزاران کشته چون فرهاد دارم چرا ای نازنینم بی وفایی؟ دمادم با دل من در جفایی چرا آشفته کردی روزگارم عزیزم دارد این دل هم خدایی