تشنه جلوه ­اي از ناز توام

[ستاره تنهاي]

الهي! بانَفسي دست به گريبانم كه مرا از نَفَس انداخته، اما تا شوق تو در شكيبايي من موج مي­زند، دل به هيچ نقشي نمي­ بندم و بي­ هيچ لبخندي خرسندم. الهي! به سوي تو دست نياز برآورده ­ام. تشنه جلوه ­اي از ناز توام و چشم به راه استجابتي بلندتر از دست­هاي نيازم.

الهي! سپاس تو را، كه با يادت آرام مي­ گيرم و با نامت قدم برمي ­دارم. با تو مي­ شود كوه ­ها را درنورديد و به قله هاي روشنايي رسيد؛ در جنگل­هاي دور دست اتراق كرد و از چشمه ­هاي زلال بركت، نور نوشيد. زنجيرها را گسست و رها شد.

الهي! تويي كه دامن آلوده ­ام را مي­ بيني و رسوايم نمي­ كني؛ تويي كه پاهاي فرسوده از گناهم را مي­ شناسي؛ چه بگويم كه هرچه هست، تو مي­داني يا عليم!

يگانه معبودا! اگر چشمي به خطا مي­نگرد و پايي به خطا مي ­پويد و دستي به خطا مي­رود و گوشي به خطا مي­ شنود و زباني به خطا مي­ گويد: در آفرينش تو خللي نيست، كه هرچه كاستي و ناراستي از ماست، و هرچه كمال و راستي از تو.

آفريدگارا! دلم را به زلال جريان توبه­ ات زنده نگه دار. من اينك با بال­هاي تواضع، سر تعظيم به آستان كبريايي ­ات فرود آورده ­ام و در انتظار لطف و مرحمت تو نشسته ­ام تا لحظه­ هاي زندگي ­ام را از عشق و ايمان به خودت سرشار كني.

خدايا چنانم كن كه دست تمنا جز به درگاه تو بلند نكنم و با تمام وجود ايمان بياورم كه روزي رسان من تويي و بس و روزي تنها در گرو تلاش من و كرم توست.

الهي! اگر شك بر جان و دلم سايه مي­ افكند از نابردباري من و كم لطفي و گاه ستم بندگان توست. تو خود هر شائبه و ترديد را از دلم بازگير. روزي­ام را وسعت بخش، ايمانم را قوي كن، بر يقينم بيفزا و در هنگامه تنهايي و غربت و يأس و واماندگي دستم را بگير.

الهي! دست­هايم ـ اين تفديده ­هاي برهنه را ـ در مقابل وضوح نوراني تو مي­ گيرم تا ريشه­ هاي نور را در عمق دست­هايم بدواني و شاخه­ هاي باران را در آن بروياني.

الهي! از تو بسيار شنيده­ ام كه تو بزرگ­تر از آني تا اميدي را مأيوس سازي.

الهي! نشاني و نام مرا فقط ننگ­ها مي ­دانند و بس، نشاني و نام تو را از هر كه بپرسم <نه> نخواهد گفت.

الهي! از چشمه حقيقت سيرابم كن تا چشم بر دهان ديگران ندوزم و لب بر ندانسته ­ها باز نكنم. ثانيه­ هاي عمرم به روي ريل­ هاي زندگاني در حركتند، بي­ هيچ توقف؛ اراده ­اي راسخ به من عنايت كن تا بتوانم توشه ­اي از نسيم داشته باشم و آن­جا كه هوايي نيست، از عطرجان بخش ايمان مدهوش گردم.

اي نهايت آرزوي من! به آرزوهايم مي­رسم اگر حلاوت عفوت را پس از آن كه تلخي معصيت، كامم را آزرده كرده بچشم و جامعه عزتت را پس از آن كه گناه، رداي خواري و ذلت بر تنم پوشانده، بپوشم.



منابع

ماهنامه نامه جامعه، شماره بيست و ششم.