چرا همه بچه های دنیا اول می گویند ماما؟!

[صدای رسا]

تنها یک کلمه وجود دارد که در هر زبانی که برای بشر آشناست به یک گونه تلفظ می شود و آن کلمه قطعا ماما است. ماما یک واژه جهانی است و توصیف کننده زنی است که باارزش ترین عشق را در آسیب پذیرترین دوره از زندگیمان بهمان ارزانی داشته. اکثر زبان ها به شکل قابل توجهی آن را به زبان می آوردند. اگرچه حقیقت است که اکثر زبان ها وقتی صحبت از واژه رسمی «مادر» می شود با هم متفاوتند، ولی واژه خودمانی ماما در هر زبانی مشابه است.
اما «ماما» از عشق منتج نمی شود. گفتن این کلمه به خاطر دو چیز اتفاق می افتد: زبان بچه های کوچک تنبل و سینه مادران.
رومن جکسون زبان شناس روسی «ماما و پاپا» را به عنوان واژه های جهانی اعلام کرده است. او توضیح داده که راحت ترین تلفظ های صوتی برای انسان ها آواهایی است که با دهان باز ادا می شود.
نوزادان صداهای واکه (مثل گریه کردن) را از روز اول می توانند دربیاورند و مدام آنها را تکرار می کنند. درعین حال که شروع به تجربه دراوردن دیگر صداها می کنند، آنها تعدادی از صداهای حروف بی صدای ساده تر را امتحان خواهند کرد. معمولا با صداهایی که با لب های بسته ساخته می شود شروع می کنند، یا صداهای لبی مثل م/پ/ ب. بچه ها انرژی شان را صرف بیرون دادن صداهای هم آهنگ جدید مثل«ممممم» از دهانشان کرده و بعد راحت با دهان باز صداهای واکه معمولا «آه»- که راحت ترینشان است- را درمی آورند. وقتی شما این را با تکرار طبیعی کلمات در کودکان ترکیب کنید، به ماما، بابا، پاپا و … می رسید.

پس چرا بچه ها به حرف «م» را به صداهای دیگر مثلا «پ» یا «ب» ترجیح می دهند؟ البته به خاطر سینه ها! حرف «م» راحت ترین صدا برای بچه است که وقتی طلب شیر کرد به زبان آورد. حتی یک بزرگسال هم وقتی با چیزی خوب و خوشمزه مواجه می شود می گوید: اومممم. همان طوری که بچه ها می گویند.
بچه شما هیچ فکری در مورد اینکه اسمتان ماما است ندارد (یا دادا). ماما به معنی دوستت دارم نیست، یا به معنی زن فرشته مانند شیرین و فداکار یا محافظ کودک نیست. ماما به معنی غذا است.
پس وقتی یک بچه پدرش را ماما صدا می زند، و پدر برای او ماما نمی شود فوق العاده آشفته می شود، این بچه قطعا به دنبال مادرش نیست. بچه ها این موجود پشمالو با شانه های پهن که سعی می کند آواز پرنده کوچک را بخواند تشخیص می دهند.
این مطالعات جنبش های فمنیسیتی را مربوط به خیلی قبل تر می دانسته و نقش مردان را به عنوان مراقبین اصلی کودک در نظر نمی گیرد. ما می توانیم همین بحث را به عنوان موضوع اصلی سخنرانی ها در نظر بگیریم، اما در راهنمایی های مربوط به والدین دوباره تغییر کرده، بدین شکل که یک بچه می تواند خیلی زود نام «دادا» را به عنوان کسی که غذا می آورد یاد بگیرد که در این بین سینه ها هم به عنوان عضو شیردهی هیچ نقشی ندارند.

والدین بچه ها را به حرف زدن ترغیب می کنند و کمک می کنند اشتباهات انها برای تلفظ زبان مخصوص خودشان اصلاح شود. خیلی زود ماما و پاپا نشان دهنده افراد قطعی در زندگی کودک می شوند، و اهمیتی ندارد زندگی ها چقدر متفاوت باشد. اینکه بچه با گفتن واند، میزو، یا ماجی از خواب شبانه بیدار شود او مادرش را خواسته تا آن را برایش بیاورد.

گردآوری: گروه سرگرمی سیمرغ