عشق............

[سیده فاطیما]

دوستت دارم‌ها را نگه می‌داری برای روز مبادا،
دلم تنگ شده‌ها را، عاشقتم‌ها را…
این جمله‌ها را که ارزشمندند الکی خرج کسی نمی‌کنی!
باید آدمش پیدا شود!
باید همان لحظه از خودت مطمئن باشی و باید بدانی که فردا، از امروز گفتنش پشیمان نخواهی شد!
سِنت که بالا می‌رود کلی دوستت دارم پیشت مانده، کلی دلم تنگ شده و عاشقتم مانده که خرج کسی نکرده‌ای و روی هم تلنبار شده‌اند!
فرصت نداری صندوقت را خالی کنی! صندوقت سنگین شده و نمی‌توانی با خودت بکشی‌اش… شروع می‌کنی به خرج کردنشان!
توی میهمانی اگر نگاهت کرد اگر نگاهش را دوست داشتی
توی رقص اگر پا به پایت آمد اگر هوایت را داشت
اگر با تو ترانه را به صدای بلند خواند
توی جلسه اگر حرفی را گفت که حرف تو بود اگر استدلالی کرد که تکانت داد
در سفر اگر شوخ و شنگ بود اگر مدام به خنده‌ات انداخت و اگر منظره‌های قشنگ را نشانت داد
برای یکی یک دوستت دارم خرج می‌کنی برای یکی یک دلم برایت تنگ می‌شود خرج می‌کنی! یک چقدرزیبایی، یک با من می‌مانی؟
بعد می‌بینی آدم‌ها فاصله می‌گیرند!!
متهمت می‌کنند به هیزی…! به مخ زدن به اعتماد آدم‌ها…!
سو استفاده کردن، به پیری و معرکه گیری…
اما بگذار به سن تو برسند!
بگذار صندوقچه‌شان لبریز شود آن وقت حال امروز تو را می‌فهمند بدون این که تو را به یاد بیاورند.
غریب است دوست داشتن.
و عجیب‌تر از آن است دوست داشته شدن…
وقتی می‌دانیم کسی با جان و دل دوستمان دارد…
و نفس‌ها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده.
به بازیش می‌گیریم هر چه او عاشق‌تر ، ما سرخوش‌تر، هرچه او دل‌نازکتر، ما بی‌رحم‌تر.
تقصیر از ما نیست،
تمامی قصه‌های عاشقانه، اینگونه به گوشمان خوانده شده‌اند…

“دکتر علی شریعتی”

[بهمن پور]

بگذار صندوقچه‌شان لبریز شود آن وقت حال امروز تو را می‌فهمند بدون این که تو را به یاد بیاورند.

زیبا سرودن

[صدای رسا]

وقتی کسی را عاشق خودت میکنی...
در برابرش مسئولی...
در برابر اشکهایش...
شکستن غرورش....
لحظه های شکستن در تنهایی....
و اگر یادت برود!!
در جایی دیگر سرنوشت به یادت خواهد آورد

[بهمن پور]

گاهی نگران خود باشیم و برای زندگی گام برداریم و از داشته هایمان لذت ببریم قبل از آنکه به ما یادآوری کنند که داشته هایتان را از دست دادی

[صدای رسا]

بی‌ ساغرو پیمانه و دلدار نشاید
پیمانه بباید زد‌‌ و تردید نباید

بر دلبرِ دیوانه بگوئید بیاید
دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید

هنگام به کوی در میخانه گذار است
می نوش جهان از قدحِ عشق خمار است

بر دلبر دیوانه بگو رخ بنماید
دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید

ای مدعیانی که به دنبال خدایید
معشوق همین ‌جاست کجایید کجایید

ساقی‌ گره از کار شما باز گشاید
دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید

این تاج گرانمایه و این تخت نپاید
ای زاهد دیوانه بیندیش که شاید

دیوانه‌ای از چنگ تو تاجت برباید
دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید