نذر کرده بودم

[صدای رسا]

نذر کرده بودم قلبم را

به اولین کسی دهم

که اناری شکسته

به باغ خشک هستی ام

هدیه کند . . .


نمی دانستم که در اقیانوسی

بر تخته سنگی خزه پوش

"پری کوچک غمگینی "

در فصلی که قاصدک نیست

قاصدکهایش را

رها کرده بسوی سیاره ی تنهایی ی من

تا مهربانی اش

که توشه ی راه آنان بود

خطوط لبانش را

گوشه ی لبانم بنشاند و

طرح یک لبخند را ترسیم کند .

( امیر بابک یحیی پور )