ساده زیستی و دوری از تجملات

[صدای رسا]

دوری از تجملات و تشریفات ظاهری دنیا، شیوه‏ی پیامبران و اولیاء الهی و بندگان خالص خداست. براستی قلبی که مملو از محبت دنیا و زرق و برق آن باشد چگونه می‏تواند جایگاه عشق الهی و حضرت حق باشد.



دلی که به جاذبه‏های دنیوی و مظاهر مادی تعلق داشته باشد چگونه می‏تواند محل تابش انوار آسمانی و آیینه صفات کبریائی گردد. اساسا ساده زیستی و آزاد بودن از تعلقات مادی مهمترین راز موفقیت رهبران الهی و عمده‏ترین عامل نفوذ در قلب توده‏های عظیم مردم است.



مولای متقیان در یک کلام کوتاه و حکیمانه فرمود:
تخففوا تلحقوا [1] ؛ سبکبار شوید تا (به کمال و مقصد حقیقی) برسید.



برای رهائی از جلوه‏های فریبنده مظاهر مادی هیچ راهی بهتر از زهد و ساده زیستی نیست. انسان ساده زیست بدون تعلق و تکلف مسیر کمال را با آزادگی تمام می‏پیماید و بدون مانع در آسمان معرفت و کمال به پرواز در می‏آید. وارستگان زاهد با صفای قناعت و ساده زیستی و با روحی سرشار از ایمان و معنویت به سیر و سلوک زندگی آزادانه می‏پردازند ولی دلدادگان به دنیا و دون همتای غرق در ظلمتهای غفلت، از مقام آنان خبر ندارند.



تن آدمی شریف است به جان آدمیت‏
نه همین لباس زیباست نشان آدمیت‏


خور و خواب و خشم و شهوت سغب است و جهل و ظلمت‏
حیوان خبر ندارد ز جهان آدمیت‏



رسد آدمی به جایی که بجز خدا نبیند
بنگر که تا چه حد است مکان آدمیت‏



حضرت رضا (ع) در مورد ساده زیستی رسول خدا (ص) فرمود: روزی فرشته‏ای از طرف خداوند متعال به نزد پیامبر (ص) آمده و عرضه داشت: ای محمد (ص)! پروردگار عزیز و جلیل ترا سلام می‏رساند و می‏فرماید: اگر می‏خواهی (در مقابل این همه زحماتی که در راه دین ما متحمل شده‏ای) صحرای بطحاء را برایت طلا کنیم (و هر چقدر دوست داری برای آبادی دنیایت از آن بهره بگیر و نیازهای مادی‏ات را رفع کن!) رسول خدا (ص) صورت مبارک به سوی آسمان بلند کرده و عرض کرد:



بار الها! دوست دارم روزی سیرم کنی ترا سپاس گویم و روز دیگر گرسنه و محتاج تو باشم تا به درگاهت استغاثه کرده و از تو نیازهایم را بخواهم.


پی نوشت :

1- نهج البلاغه ، خطبه 21

منبع : كتاب ویژگی های امام رضا (ع)