سعدی شیرازی ، شاعر قرن هفتم ، در مقدمه ی اشعار خود بعد از ستایش خداوند به نعت و ستایشپیامبر اکرم پرداخته است . به عنوان مثال :
چندین هزار سکه پیغمبری زده
اول به نام آدم و آخر به مصطفی
الهامش از جلیل و پیامش ز جبرئیل
رایش نه از طبیعت و نطقش نه از هوا...
در جای دیگر ، جنین گفته است :
شبی بر نشست از فلک بر گذشت
به تمکین و جاه از ملک در گذشت
( این بیت اشاره به معراج پیامبر دارد )
و در کتاب کلیات خـود ، بسیار زیبـا به وصـف پیامبر پرداخته است و زیبـایـی او را وصف ناشدنی ، قلمدادکرده ، به طوریکه ماه با آن همه عظمت و زیبایی در برابر زیبایی سیمای پیامبر اکرم (ص) حیران و متـحیرمانـده است . و این گونه به مدح رسول اکرم (ص) می پردازد .
ماه فرو ماند از جمال محمد (ص)
سرو نباشد به اعتدال محمد
آدم و نوح و خلیل و موسی و عیسی
آمده مجموع در ظلال محمد
وان همه پیرایه بسته جنت فردوس
بو که قبولش کند بلال محمد
همچو زمین خواهد آسمان که بیفتد
تا بدهد بوسه بر نعال محمد
شاید اگر آفتاب و ماه نتابد
پیش دو ابروی چون هلال محمد
سعدی ، اگر عاشقی کنی و جوانی
عشق محمد بس است و آل محمد
- کلیات سعدی ، بخش مواعظ
مجوز های ارسال و ویرایش
لینک های سریع
Jan 2013
پاسخ با نقل قول