به انجمن سبک زندگی ایرانی اسلامی خوش آمدید

صفحه 1 از 2 12 آخرینآخرین
نمایش نتایج: از شماره 1 تا 10 , از مجموع 11
  1. #1
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.

    سبک زندگی از دیدگاه امام سجاد(ع)

    مسایل اقتصادی از دیدگاه امام سجاد

    با بررسی صحیفه سجادیه، به دعاهای زیادی برمی خوریم که در آنها برخی مسائل اقتصادی بیان شده است، مانند: دعا به هنگام درخواست حاجت ها؛ دعا به هنگامی که روزی بر امام تنگ می شد؛ دعا برای کمک گرفتن برای پرداخت دین؛ دعا برای طلب باران؛ رازق بودن خداوند؛ اسراف؛ فقر؛ دین؛ قحطی؛ زکات و قیمت کالاها.1



    از آنجا که اقتصاد، تعامل فعالیت روزانه انسان هاست، موضوع مناسبی برای اجرای اهداف تربیتی و آموزه های اخلاقی به شمار می رود. از دیدگاه صحیفه سجادیه، نظام اقتصادی مناسب، نظامی نیست که تنها درصدد رفع نیازهای بشر باشد و با فراهم شدن آنها، کار خود را تمام شده انگارد، بلکه رفع نیازها در جهت بندگی و عبادت خداست. امام سجاد در این باره می فرماید:


    بار خدایا! بر محمد و آل او درود فرست و مرا از رنج کسب و پی روزی دویدن راحتم کن و روزی فراوان و بی گمان و بی رنج برای من برسان تا از بندگی تو برای به دست آوردن روزی باز نمانم و سنگینی پی آمدهای کسب (نامشروع) را به دوش نکشم.2


    همچنین در نظام اقتصادی صحیفه، تحقق عدالت اجتماعی و تأمین رفاه برای همه مورد نظر است. اینکه حضرت در برخی دعاهای صحیفه سجادیه، به انفاق و صدقه و پرهیز از اسراف و تبذیر سفارش می کند، هدفی جز گسترش رفاه و عمومی کردن آن برای همه مردم ندارد.3


    امام سجاد علیه السلام می فرماید:


    بار خدایا! بر محمد و آل او درود فرست و مرا از اسراف و زیاده روی (در صرف مال) باز دار و به بخشیدن و میانه روی (در زندگی) مستقیم ساز و روش نیکو در زندگی را به من بیاموز و مرا به لطف خود از بی جا خرج کردن باز دار و روزی های مرا از وسایل حلال روان گردان و انفاق و خرج کردنم را در راه های خیر و نیکی بگردان.4


    بار خدایا! بر محمد و آل او درود فرست و مرا از زیاده روی (در زندگی) باز دار و روزی ام را از تباه شدن نگاه دار و دارایی ام را به برکت افزون گردان و مرا به نیکویی آنچه از آن دارایی انفاق می کنم، به راه رستگاری برسان.5


    بنابراین، اصل کلی در نظام اقتصادی صحیفه سجادیه، رسیدن به عدالت اجتماعی و رفاه عمومی به منظور بندگی خداوند است و هدف های تربیتی مطرح شده در صحیفه با توجه به آن، بررسی می شود.


    پی نوشت ها:

    1. نزدیک به 118 فراز از دعاهاى صحیفه، به گونه اى به مسائل اقتصادى مربوط مى شود.

    2. دعاى 20، بند 24.

    3. دفتر همکارى حوزه و دانشگاه، مبانى اقتصاد اسلامى، سازمان سمت، 1371، چ 1، ج 1، ص 197.
    4. دعاى 30، بند 3.

    5. دعاى 20، بند 23.

    منبع: تبیان
    ویرایش توسط بهمن پور : 2014-08-30 در ساعت 19:24

  2.  

  3. #2
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.
    روابط خانوادگی از دیدگاه امام سجاد

    یک ـ وظایف فرزند نسبت به والدین


    خداوند متعال به طور تکوینی، محبت و علاقه به والدین را در انسان قرار داده است. علاقه فرزند به والدین امری اعتباری نیست، بلکه واسطه قرار گرفتن والدین در آفرینش فرزند و نگه داری از او، زمینه علاقه و محبت فرزند را به والدین فراهم می آورد.

    یکی از اهداف تربیتی صحیفه در زمینه ارتباط با والدین، آن است که هر چه بیشتر فرزندان را نسبت به وظایفشان همچون اطاعت، احترام، گذشت از والدین و احسان در حق ایشان آشنا سازد و آنان را به انجام آن وظایف تشویق کند. امام سجاد علیه السلام برای این منظور در دعای بیست و چهارم که دعا برای والدین است، به مقام والای پدر و مادر و وظایف فرزندان در قبال آنها اشاره می کند و می فرماید:

    بار خدایا! مرا چنان گردان که از ابهت پدر و مادر بترسم؛ مانند ترسیدن از پادشاه ستم کار و با ایشان خوش رفتاری کنم، همچون خوش رفتاری مادر مهربان و فرمانبری و نیکوکاری ام را به آنان در نظرم از لذت خواب خواب آلوده، خوش تر و در دلم از آشامیدن تشنه، گواراتر گردان تا آرزوی آنها را بر آرزوی خود برگزینم و خشنودی ایشان را بر خشنودی خویش جلو اندازم.1

    بار خدایا! صدایم را در برابر ایشان پایین تر و سخنم را خوشایند و خویم را نرم ساز و دلم را برای آنها مهربان کن و مرا نسبت به ایشان مهربان و دل سوز گردان.2

    یکی دیگر از اهداف تربیتی صحیفه سجادیه در زمینه ارتباط با والدین، «حق شناسی و سپاس گزاری» از تلاش های آنها در پرورش و رشد فرزندان است. همان گونه که کفران نعمت و توجه نکردن به حق منعم، عقوبت ابدی را در پی دارد، روی گردانی از والدین و کوتاهی در حق آنها نیز سبب دوری از مسیر قرب الهی می گردد. یکی از آموزه های تربیتی صحیفه که از آشکارترین مصداق های حق شناسی درباره والدین است، طلب خیر و برکت برای آنها در قالب دعاست. امام سجاد علیه السلاممی فرماید:

    اَلّلهُمَّ اشْکُرْ لَهُما تَرْبِیَتِی، وَ اَثِبْهُما عَلی تَکْرِمَتِی وَ احْفَظْ لَهُما ما حَفِظاهُ مِنّی فی صِغری.3

    بار خدایا! آنان را به پرورش من جزا ده و در گرامی داشتنم پاداش ده و برای آنچه در کودکی از من از رنج و زحمت به خود پذیرفته اند، برای آنها پاداش منظور فرما.

    امام در فرازهای دهم و یازدهم دعا با اشاره به تلاش های والدین در پرورش و تربیت فرزندان، در حقشان طلب پاداش و آمرزش می کند و می فرماید:

    وَ اخْصُص اَبَوَیَّ بِاَفْضَلِ ما خَصَصْتَ بِه آباءَ عَبادِکَ الْمُؤمِنِینَ وَ اُمَّهاتِهم.4

    و پدر و مادر مرا به بهترین پاداش که به آن، پدران و مادران بندگان باایمانت را اختصاص داده ای، امتیاز ده.
    وَ اغْفِرْلی بِدُعآئِی لَهُما، وَ اغْفِرْلَهُما بِبِرِّهمِا بی مَغْفِرَةً حَتْما، وَ ارْضِ عَنْهُما بِشَفاعَتی لَهُما رِضیً عَزْما، وَ بَلِّغْهُما بِالْکِرامَةِ مَواطِنَ السَّلامَةِ.5

    و مرا به وسیله دعا برای ایشان و ایشان را به سبب مهربانی شان به من بیامرز؛ آمرزشی پابرجا. و به شفاعت و میانجی گری من برای ایشان از آنها به خشنودی قطعی خشنود شو و آنها را با گرامی داشتن به جایگاه های آسایش برسان.

    مسئله حق شناسی از والدین، چنان اهمیتی دارد که در صورت بدرفتاری آنها یا کوتاهی در امر تربیت، مانع از طلب خیر و احسان الهی برای آنها نمی شود. همان گونه که امام سجاد علیه السلاممی فرماید:

    بار خدایا! آنچه پدر و مادرم در گفتار با من تعدی کرده و از حد گذشته اند، یا در رفتار با من بی جا رفتار کرده یا حق مرا تباه ساخته اند یا از آنچه واجب است، درباره من کوتاهی کرده اند، به آنان بخشیدم و آن را وسیله احسان برایشان گردانیدم و از تو خواهانم که گرفتاری آن را از ایشان برداری؛ زیرا من درباره خود به ایشان گمان بد نمی برم. آنان را در مهربانی به خویش سهل انگار نمی دانم و از آنچه درباره ام کرده اند، کراهت ندارم و دلگیر نیستم، ای پرودگار من.6


    دو ـ وظایف والدین در برابر فرزند

    یکی دیگر از اهداف میانی تربیت در زمینه رابطه انسان با دیگران، «ارتباط والدین با فرزندان» است. به طور کلی، مسئله گرایش به فرزند و توجه به نیازهای وجودی او محور تعیین اهداف واسطه ای در چارچوب نظام تربیتی صحیفه سجادیه است. با در نظر گرفتن گرایش قلبی و عشق و محبت والدین به فرزندان و تنظیم این گرایش و جهت مند کردن آن به سوی هدف غایی، می توان اهداف میانی را در نظام تربیتی صحیفه تبیین کرد.

    بحث از اهداف تربیتی در قالب توجه به وظایف والدین در قبال فرزندان، ناظر بر تعیین حقوقی است که باید از سوی والدین رعایت شود. این حقوق عبارتند از:


    اول ـ محبت

    یکی از ارکان مهم تربیت فرزند، برقراری ارتباط با او بر اساس محبت است. منظور از محبت در اینجا ایجاد شرایطی است که در آن محبت واقعی و معقول نثار فرزند گردد و بدین ترتیب، شبهه بی تفاوتی به فرزند و سهل انگاری در تربیت او پیش نیاید.7

    امام سجاد علیه السلام در دعای بیست و پنجم که مربوط به دعا برای فرزندان است، در فرازهای اول تا پنجم دعا، بقا و طول عمر فرزندان، پرورش خردسالان و سلامتی جسمی، اخلاقی و دینی آنان را از خدا می خواهد. همچنین خواستار می شود که فرزندانش با داشتن علم و فضل و کمال، زینت بخش مجلسش باشند. آن حضرت در فراز دیگری از همین دعا می فرماید: «وَ اَعِنیِّ عَلی... بِرِّهِمْ؛ و مرا در نیکی کردن به ایشان یاری فرما».8

    مجموع این دعاها بیانگر محبت قلبی و مهر و عاطفه و علاقه والدین است.


    دوم ـ تأمین نیازهای فرزند

    فرزند، همانند همسر حقوقی دارد که از جمله آنها تأمین نیازهای اولیه مانند خوراک، پوشاک، امنیت و همچنین ایجاد زمینه های پرورش و رشد آنهاست. کوتاهی در برآورده کردن نیازهای اولیه فرزند، مانعی بر سر راه رشد او در مراحل بالاتر است. بنابراین، ایجاد فضای مناسب برای پیشرفت فرزند از نخستین وظایف والدین است.

    امام سجاد علیه السلام در دعای بیست و پنجم می فرماید: «اِلهی... اَدْرِرْلی وَ عَلی یَدِی اَرْزاقَهُمْ؛ بار خدایا! روزی هایشان را برای من و به دست من فراوان گردان.»9 امام در همین دعا می فرماید: «وَ اَعنِیِّ عَلی تَرْبِیَتِهِم؛ و مرا در پرورش ایشان یاری فرما».10

    عبارت «تربیتهم» در این دعا، از ماده «ربو» به معنای پرورش و رشد فرزندان است. قرینه ای که بر این مسئله دلالت می کند، کلمه «تأدیبهم» است که در ادامه دعا آمده است و به بُعد تربیتی فرزندان اشاره دارد. در بیشتر شرح ها و ترجمه ها نیز به همین معنا اشاره شده است.11

    همچنین دعای امام برای سلامتی جسمی فرزندان با عبارت «وَ اَصِحَّ لی اَبْدانَهُم؛ و بدن ها و تن هاشان را برای من سالم بدار»12
    می رساند که یکی از دغدغه های آن حضرت، پرورش فرزندان و تأمین نیازهای آنان است که از خداوند متعال چنین درخواستی می کند. بنابراین، تأمین نیازهای اولیه، وظیفه والدین است و چون ایفای این وظیفه سبب رشد فرزند می شود، در نتیجه، وظیفه یاد شده یکی از اهداف واسطه ای به شمار می آید.


    سوم ـ تربیت فرزند

    یکی دیگر از وظایف مهم والدین که امام سجاد علیه السلام در دعا برای فرزندان تبیین می کند، «تربیت فرزندان» است. رفع نیازهای فرزندان و محبت به آنها، بسیار مهم است و زمینه ساز رشد کودکان و رسیدن آنان به مراحل بالای تربیتی است. بنابراین، می توان گفت مقوله تربیت در حکم هدف و غایت برای دیگر مقوله های مرتبط با تربیت فرزندان است.

    امام سجاد علیه السلام در دعای بیست و پنجم، پس از آنکه از خدای متعال برای پرورش فرزندان یاری می خواهد، به تربیت دینی و اخلاقی فرزندان اشاره می کند و می فرماید: «وَ اَصِحَّ لی... اَدْیانَهُمْ وَ اَخلاقَهُم؛ و کیش ها و خوهاشان را برای من سالم بدار».13

    همچنین امام در فراز دیگری در اهتمام به امر تربیت فرزندان و با اشاره به مشکلات آن از خدای متعال درخواست یاری می کند و می فرماید: «وَ اَعنیّ عَلی... تَأدیبهم؛ و مرا در تربیت ایشان یاری فرما».14

    1. دعاى 24، بند 5.
    2. دعاى 24، بند 6.
    3. دعاى 24، بند 7.
    4. دعاى 24، بند 12.
    5. دعاى 24، بند 14.
    6. دعاى 24، بند 9.
    7. باقر شریف قریشى، نظام تربیتى اسلام، انتشارات فجر، 1362، چ 1، ص 54.
    8. دعاى 25، بند 5.
    9. دعاى 25، بند 2.
    10. دعاى 25، بند 5.
    11. نک: ترجمه و شرح صحیفه سجادیه فیض الاسلام، ص 170.
    12. دعاى 25، بند 2.
    13. دعاى 25، بند 2.
    14. دعاى 25، بند 5.

  4. کاربران زیر به خاطر این پست از شما تشکر کرده اند : : بهمن پور (2014-06-04)
  5. #3
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.
    هدفهای تربیتی در صحیفه ی سجادیه


    بر اساس معيارهاي مختلف، براي اهداف تعليم و تربيت اسلامي، تقسيم هاي گوناگوني برشمرده اند كه در هر يك از آنها از ديدگاه خاصي به اقسام هدف نگريسته مي شود. براي مثال، در يك تقسيم بندي بر مبناي انواع روابط انساني اهداف مربوط به روابط انسان با خود، خداوند و هم نوعانش و نيز روابط انسان با جهان پيرامون خود، مورد توجه قرار مي گيرد.1


    در تقسيم ديگر، مي توان از ديد واقعيت هاي موجود اجتماعي، اهداف را به پنج دسته سياسي، اجتماعي، خانوادگي، اقتصادي و فرهنگي تقسيم كرد.2
    تقسيم بندي هايي نيز بر اساس ملاك هاي ديگر انجام گرفته است كه مجال بيان آنها نيست.


    به نظر مي رسد بهترين معيار و ملاك تقسيم بندي اهداف تربيتي در صحيفه سجاديه، خود انسان باشد. وقتي از ديدگاه صحيفه به انسان مي نگريم، پيش فرض هاي اساسي داريم كه تعيين كننده نوع نگرش ما به انسان است. مانند اينكه انسان و جهان، آفريده خداوند هستند و انسان جانشين خداست و بر تمام آفريده ها فضيلت دارد و داراي فطرت خداجو است. بنابراين، اگر بخواهيم هدف هاي تربيتي را در صحيفه تقسيم بندي كنيم، بايد ملاك اين تقسيم بندي را نيز از خود صحيفه بگيريم؛ زيرا بينشي كه در مكتب اهل بيت عليهم السلام براي نظام تربيتي در زندگي انسان معيار قرار گيرد، بي شك هميشگي است و به تمام جنبه هاي وجودي و نيازها و استعدادهاي او ناظر است. اين نظام تربيتي، انسان را جانشين خدا در زمين مي داند و در پي آن است كه نظامي بيافريند كه با در برگرفتن تمام جنبه هاي وجودي انسان، فردي صالح و شايسته تربيت كند.


    بنابراين، با توجه به آنچه گذشت، مي توان هدف هاي تربيتي را در نظام صحيفه به سه طبقه كلي: اهداف غايي (نهايي)، اهداف واسطه اي و اهداف جزئي تقسيم كرد كه به اعتبار قرب و بعد آنها، اهداف بعيد و متوسط و قريب ناميده مي شوند.3 در مراحل بعد، هر يك از هدف هاي كلي و جزئي، خود، به اقسام ديگري تقسيم مي شوند.4

    1. على قائمى، زمينه تعليم و تربيت، تهران، انتشارت اميرى، 1368، ص 156.

    2. همان.

    3. عمر محمد التومى، الفلسفة التربية الاسلاميه، طرابلس، 1985م.، ص 288.

    4. محمدعلى حاجى ده آبادى، درآمدى بر نظام تربيتى اسلام، قم، مركز جهانى علوم اسلامى، 1377، چ 1، ص 95. براى آگاهى بيشتر از اهداف تربيتى صحيفه سجاديه نك: نمودار شماره 3.

  6. کاربران زیر به خاطر این پست از شما تشکر کرده اند : : بهمن پور (2014-06-04)
  7. #4
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.
    تنبیه و تشویق در دیدگاه امام سجاد


    تنبيه و تشويق، دو روش براي تربيت و اصلاح رفتارهاي انسان است. بدين صورت كه خطاكاران را تنبيه و نيكوكاران را تشويق كنند. اسلام نيز اين دو روش را بجا مي داند و هر يك را در جاي خودش مفيد و لازم مي شمارد. البته هميشه تشويق بر تنبيه، مقدّم است و تا آنجا كه بتوان از تشويق بهره جست، نبايد به تهديد و تنبيه دست يازيد.


    امام سجاد عليه السلام در صحيفه سجاديه، راه ديگري نيز براي اصلاح بدي ها معرفي مي كند و آن «احسان در برابر بدي» است. ايشان در كنار توجه به اصل تكريم و احترام به شخصيت انسان ها سفارش مي كند با افراد خطاكار، به نيكي رفتار شود؛ زيرا انسان در خور تكريم و احترام است و جايگاهي والا در ميان ديگر آفريده ها دارد. بنابراين، برخورد با آنها بايد بر اساس احترام و تساهل و تسامح باشد. امام سجاد عليه السلام در اين زمينه از پيشگاه خداوند مي خواهد:

    بار خدايا! مرا بر آن دار كه كردارهاي بدشان را به نيكي پاداش دهم و از ستم كارشان به بخشش درگذرم و درباره همه ايشان خوش گمان باشم و با احسان و خوبي، همه آنها را سرپرستي كنم و با پاك دامني، چشمم را از آنان بپوشانم و با فروتني با آنها نرم باشم. با مهرباني بر گرفتارانشان رقّت ورزم و دل جويي كنم و در پنهاني و پشت سر، دوستي را براي آنان آشكار سازم و از سر خيرخواهي، نعمت هميشگي را نزد ايشان دوست بدارم و آنچه براي خويشان خود واجب و لازم مي دانم، درباره ايشان نيز لازم بدانم و آنچه براي نزديكان رعايت داشته ام، براي ايشان رعايت كنم.1


    بار خدايا! بر محمد و آل او درود فرست و مرا توفيق ده تا با كسي كه با من خيانت و نادرستي كند، با خيرخواهي رفتار كنم و پيش آيم و كسي را كه از من دوري كرده است، به نيكويي پاداش دهم و كسي را كه مرا نوميد گردانيده است، به بخشش، عوض دهم و كسي را كه از من بريده است، به پيوستن، مكافات كنم و از آن كه از من غيبت كرده است، به نيكي ياد كنم و نيكي را سپاس گزارم و از بدي چشم بپوشم.2


    از اين دعاها برمي آيد كه روش تربيت و اصلاح بدي ها، منحصر به تنبيه و كيفر نيست، بلكه با بخشش و احسان مي توان به اصلاح بدي ها پرداخت. چنان كه انسان خطاكار از كيفر عبرت مي گيرد و خطاهايش را ترك مي كند، گاه بر اثر احسان ديگران نيز از كردار بد خود پشيمان مي گردد و به راه حق مي گرايد. انساني كه به شخص خطاكار احسان مي كند، برايش الگو مي شود و به او درس نيكوكاري مي آموزد. بدين وسيله، وجدان او را بيدار و متأثر مي سازد؛ به گونه اي كه اظهار شرمساري مي كند. بنابراين، خود اين احسان، نوعي تنبيه به شمار مي آيد و طرف را به اظهار ندامت وادار مي كند.3


    البته به كار بردن اين روش در همه جا و براي همگان و در هر شرايطي صحيح و مؤثر نيست؛ چون اگر درست انجام نگيرد، ممكن است آثار بدي به همراه داشته باشد. مربي بايد موارد را خوب بررسي كند و هر جا اين روش را صلاح بداند، از آن بهره گيرد.4



    1. دعاى 26، بند 3.

    2. دعاى 20، بند 9.

    3. تعليم و تربيت در اسلام، ص 365.
    4. همان.

  8. #5
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.
    برخورد و مدارا با همسایگان


    از روش هاي تربيتي در صحيفه سجاديه، «رفق و مدارا با همسايگان و دوستان» است. چون انسان به تنهايي نمي تواند نيازهاي خود را برآورد، با ديگران رابطه برقرار مي كند. از جمله كساني كه انسان با آنها رابطه دارد، همسايگان هستند. ارتباط با همسايگان بايد بر اساس كرامت انساني استوار باشد. ازاين رو، امام سجاد عليه السلام در دعاي بيست و شش صحيفه سجاديه كه دعا براي همسايگان است، درباره روش رفتار با همسايگان مي فرمايد:
    و آنان را توفيق ده براي فرا گرفتن اخلاق نيك خودت در مهرورزي و كمك به ناتوانانشان و بستن شكاف فقر و نيازمندي شان و رفتن نزد بيمارشان و راهنمايي كردن راه جويشان و اندرز دادن به مشورت كننده شان و ديدار از سفرآمده شان و پنهان كردن رازهاشان و پوشاندن عيب هاشان و ياري كردن ستم ديده شان و خوب كمك كردنشان در ابزار خانه و لوازم خانگي و سود رساندنشان به بخشش فراوان و دادن آنچه ايشان را واجب و لازم است پيش از درخواست.1

    امام در اين فرازها، با توجه به روش رفق و مدارا، راهكارهاي رفتار با همسايگان را چنين بيان مي كند:

    1. كمك به ناتوانان؛

    2. عيادت از بيماران؛

    3. راهنمايي كردن راه جويان؛

    4. اندرز دادن به مشورت كنندگان؛

    5. ديدار از سفر برگشته؛

    6. پنهان كردن اسرار؛

    7. پوشاندن عيب ها؛

    8. ياري كردن ستم ديده؛

    9. كمك كردن با ابزار خانه.


    1. دعاى 26، بند 2.

  9. کاربران زیر به خاطر این پست از شما تشکر کرده اند : : بهمن پور (2014-06-04)
  10. #6
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.
    مدرا با پدر و مادر

    در اسلام، پدر و مادر مقام والایی دارند؛ به گونه ای که خدای متعال در قرآن کریم، پس از سفارش به یکتاپرستی، بی درنگ، احسان به پدر و مادر را یادآور می شود و می فرماید: «وَ قَضی رَبُّکَ أَلاّ تَعْبُدُوا إِلاّ إِیّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْسانًا؛ پروردگار تو فرمان داده است که جز او را نپرستید و به پدر و مادر نیکی کنید.» (اسراء: 23) همچنین خداوند متعال در آیه ای دیگر می فرماید: «اَنِ اشْکُرْ لی وَ لِوالِدیْکَ؛ برای من و برای پدر و مادرت شکر به جای آور». (لقمان: 14)1


    با توجه به منزلت والای پدر و مادر، در رفتار با آنها باید توجه داشت و چنان رفتار نکنیم که سبب آزردگی آنها شود. باید با رفتارهای شایسته و رفق و مدارا سبب خوشحالی آنها شویم.2
    امام سجاد در دعای بیست و چهارم صحیفه با بیان مقام والای پدر و مادر درباره روش رفق و مدارا با والدین می فرماید:


    بار خدایا! مرا چنان گردان که از ابهت پدر و مادر بترسم؛ مانند ترسیدن از پادشاه ستم کار و با ایشان خوش رفتاری کنم؛ همچون خوش رفتاری مادری مهربان. و فرمانبری و نیکوکاری ام را به آنان در نظرشان از خوابِ خواب آلوده، خوش تر و در دلم از آشامیدن تشنه، گواراتر گردان تا خواسته آنها را بر خواسته خود برگزینم و خشنودی ایشان را بر خشنودی خویش جلو اندازم و نیکی شان را درباره خود هر چند اندک باشد، بسیار شمارم و نیکی خویش را درباره آنها هر چند بسیار باشد، کم بدانم.3


    بار خدایا! صدایم را در برابر ایشان آهسته و سخنم را خوشایند و خویم را نرم ساز و دلم را بر آنها مهربان کن و مرا به ایشان سازگار و بر آنان رحیم گردان.4


    امام در این فرازها، روش های رفتار با والدین را این گونه بیان می کند:


    1. حفظ شخصیت والدین؛

    2. خوش رفتاری؛

    3. اطاعت کردن؛

    4. مقدّم داشتن خواست و رضایت ایشان بر خواست و رضایت خود؛

    5. نیکوکاری ایشان را هر چند کم باشد، زیاد دانستن و نیکوکاری نسبت به ایشان را هر چند زیاد باشد، کم دانستن؛

    6. آهسته و زیبا سخن گفتن؛

    7. نرم خوی و مهربان بودن؛

    8. رفیق و شفیق بودن.

    1. ریاض السالکین، ج 4، ص 43.

    2. تربیت اسلامى، ص 292.

    3. دعاى 24، بند 5.

    4. دعاى 24، بند 6.



  11. کاربران زیر به خاطر این پست از شما تشکر کرده اند : : بهمن پور (2014-06-04)
  12. #7
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.
    احترام به فرزندان

    یکی از نیازهای طبیعی کودک، احترام گزاردن به شخصیت او است. به دلیل غریزه حب ذات که در طبیعت کودک نهاده شده، وی دوست دارد دیگران شخصیت او را گرامی بدارند.

    برآورده شدن این نیاز طبیعی کودک در خانواده سبب ایجاد احساس آرامش، اعتماد به نفس در وی می شود و با استفاده از استعدادهای نهفته اش می تواند با دلگرمی و امید به موفقیت، در مسیر زندگی گام بردارد. در نتیجه، به خانواده و دیگران خوش بین می شود و آنان را قدرشناس و قابل اعتماد می یابد و از همکاری با افرادی که قدر او را می شناسند و شخصیتش را گرامی می دارند، هراسی ندارد.1

    افزون بر این، کودکی که مورد تکریم و احترام خانواده قرار گرفته، احترام به دیگران را که یک خصلت پسندیده است، از آنان یاد می گیرد. بنابراین، تکریم کودک برای تربیت صحیح او ضرورت دارد.2 امام سجاد علیه السلام در دعای بیست و چهارم صحیفه در حق والدین چنین می فرماید: «وَ اَثِبْهُما عَلی تَکْرِمَتی؛ و آنان را در گرامی داشتنم پاداش ده».3

    تکریم و احترام شخصیت فرزند، روش تربیتی بسیار مهمی است که امام در قبال آن برای والدین درخواست پاداش می کند. همچنین ایشان در فرازی دیگر با اشاره به این مسئله مهم تربیتی می فرماید: «وَ زَیِّنْ بِهِمْ مَحْضَری وَ اَحْیِ بِهِمْ ذِکری؛ و مجلس مرا به ایشان بیارای و یاد مرا به آنها زنده بدار».4

    امام در این فراز، فرزندان را زینت مجلس و زنده نگه دارنده یاد و نام والدین به شمار می آورد و این، نوعی احترام و تکریم به فرزند است. همچنین ایشان با اشاره به اموری که سبب احترام به فرزند می شود، می فرماید: «وَ اَعِنیَّ علی تَربِیَتِهِمْ وَ تَأدِیبِهمْ وَ بِرِّهِمْ؛ و مرا برای پرورش آنها و بافرهنگ کردنشان برای نیکی کردن به ایشان یاری فرما».5

    در این فراز، امام سجاد علیه السلام به برخی وظایف والدین در برابر فرزندان اشاره می کند که رعایت این وظایف، سبب احترام و تکریم به شخصت فرزند نیز می شود. امام در این فراز، به سه دسته از وظایف والدین اشاره کرده است:

    اول ـ تأمین نیازهای فرزند: برآوردن نیازهای اولیه فرزند از وظایف مهم والدین است که برای رشد و تعالی فرزند لازم است.

    دوم ـ محبت: یکی از ارکان تربیت فرزند، برقراری روابط مناسب با او بر اساس محبت است. محبت به عنوان مهم ترین واسطه در برقراری رابطه، باید مورد توجه ویژه باشد.
    سوم ـ تربیت فرزند: محبت کردن به فرزند و رفع نیازهای او، زمینه ساز تعالی او به مراحل بالای تربیتی است.
    بنابراین، تلاش والدین در تأمین نیازهای فرزندان، تربیت آنان و محبت ورزیدن به ایشان، نوعی احترام گذاشتن و شخصیت دادن به فرزند تلقی می شود. امام در فرازی دیگر می فرماید:

    بار خدایا! بازوی مرا به وسیله ایشان استوار گردان و در هنگام غایب بودنم، نیازم را به سبب ایشان کفایت کن (آنها را جانشین من گردان) و به وسیله اینان مرا بر خواسته ام یاری فرما.6

    در این فراز، امام با درخواست جانشین کردن فرزندان در مواردی که او حضور ندارد و با درخواست یاری خدا به وسیله آنها برای رفع نیازها، افزون بر اعتماد کردن به آنها، به شخصیت فرزندان احترام می کند.


    1. اسلام و تعلیم و تربیت، ج 2، ص 178.

    2. همان.

    3. دعاى 24، بند 7.

    4. دعاى 25، بند 4.

    5. دعاى 25، بند 5.



  13. کاربران زیر به خاطر این پست از شما تشکر کرده اند : : بهمن پور (2014-06-04)
  14. #8
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.
    ناچیز شمردن خوبی و زیاد شمردن بدیها


    یکی دیگر از روش های تربیتی در صحیفه سجادیه، روش «استقلال الخیر و استکثار الشر» است؛ یعنی انسان باید خوبی هایش را (هر چند زیاد باشد)، ناچیز بشمارد و بدی هایش را (هر چند کم باشد)، زیاد و سنگین بداند.

    این روش بر اصل کمال خواهی مبتنی است؛ زیرا انسان کمال خواه با کم شمردن کارهای نیک خود و زیاد دانستن کوچک ترین اشتباه و گناهش، درصدد انجام دادن کارهای پسندیده و جبران اشتباه خویش برمی آید و این گامی در رسیدن به رشد و کمال انسان است.

    اثر تربیتی این روش آن است که انسان با کم شمردن خوبی ها، انگیزه انجام هر چه بیشتر رفتار شایسته را پیدا می کند و از خودپسندی نیز دور می ماند. همچنین با زیاد شمردن گناهان، انگیزه ترک گناه در انسان پدید می آید و سبب می شود که انسان کمتر گناه کند. این روش تربیتی از جهت ایجاد انگیزه در انسان، یکی از روش های گرایشی به شمار می آید.

    امام سجاد علیه السلام در دعای مکارم الاخلاق، این روش را از خداوند درخواست می کند و آن را یکی از صفات نیکوی صالحان و پرهیزگاران برمی شمارد:
    وَ حَلِّنی بِحِلْیَةِ الصّالحِینَ وَ اَلبِسْنی زِینَةَ المُتَّقِینَ فی... اسْتِقلالِ الخَیرِ وَ اِنْ کَثُرَ مِنْ قَولی وَ فِعْلی وَ استِکثارِ الشَّرِّ وَ اِنْ قَلَّ مِنْ قَوْلی وَ فَعلِی.1

    و مرا به زینت صالحان و شایستگان آراسته فرما و زیور پرهیزکاران را به من بپوشان؛ در کم شمردن نیکی در گفتار و کردارم، اگرچه بسیار باشد و بسیار شمردن بدی در گفتار و کردارم اگرچه کم باشد.
    در فرازهای دیگر نیز امام با استفاده از این روش، زمینه را برای توبه و بازگشت به درگاه الهی آماده می سازد:

    اگر فرمانبری از تو را به شمار آورم، ناچیز است و نافرمانی از تو که باید به آن اقرار کنم، زیاد است و عفو از بنده ات بر تو هرگز دشوار نیست، اگرچه بد کرده باشد. پس مرا ببخش.2

    اَلّلهُمَّ اِنیِّ اُصْبِحُ وَ اُمْسی مُسْتقِلاً لِعَمَلِی مُعْتَرِفا بِذَنبی، مُقِرًّا بخَطایایَ... .3

    بار خدایا! من صبح و شام می کنم، در حالی که کردارم (بندگی ام) را اندک می بینم و به گناهم، اعتراف و به خطاها و کارهای ناروایم اقرار دارم.
    سُؤالَ مَنْ اسْتَکْثَرَ ذُنوبَهُ وَ اعْتَرَفَ بخطیئَتِهِ... .4

    درخواست کسی که گناهانش را بسیار دانسته و به خطا و کار بی جای خود اقرار کرده است.

    بنابراین، همان گونه که ملاحظه شد، دامنه استفاده از این روش تربیتی گسترده است و رفتارهای فردی و اجتماعی را نیز در برمی گیرد.


    1. دعاى 20، بند 10.

    2. دعاى 32، بند 10.



  15. کاربران زیر به خاطر این پست از شما تشکر کرده اند : : بهمن پور (2014-06-04)
  16. #9
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.
    توبه از دیدگاه امام سجاد


    از روش های اصلاح و تربیت در صحیفه سجادیه، روش «توبه»1 است. امام سجاد در دعاهای زیادی از جمله دعای سی و یکم صحیفه سجادیه که به توبه اختصاص دارد و نیز در دعاهای دیگری مانند: دعای «طلب مغفرت»،2 دعای «طلب عفو»3 و دعای «پناه بردن به خدا»4 به این روش اشاره دارد. ایشان در یک مورد، به روشنی، توبه را مایه صلاح و رفع فساد در انسان ها معرفی می کند و می فرماید: «یا مَن استَصْلَحَ فاسِدَهُمْ بالتَّوبَةِ؛ ای آن که بندگان تبه کار را به وسیله توبه اصلاح کرده ای».5


    به فرموده امام سجاد علیه السلام، توبه نوعی توفیق الهی است6 که فرد گناه کار از طریق آن به غفران الهی پناه می برد تا حالت آمرزش خواستن واقعی را دریابد و دل خود را پاک سازد.7 این گونه است که بر ترک آنچه از او سر زده است، راسخ می شود. آن گاه تقصیر گذشته را تلافی می کند و از دوری درگاه الهی به نزدیکی باز می گردد:
    اَلّلهُمَّ إنّا نَتُوبُ الیک... تَوْبَةَ مَنْ لا یَنْطَوی علی رُجُوعٍ الی ذَنْبٍ، وَ لا یَعُودُ بَعْدَها فی خطیئَةٍ، تَوْبَةً نَصُوحا خَلَصَتْ مِنَ الشَّکِ وَ الارتِیابِ، فَتَقَبَّلها مِنّا، وَ ارْضَ عَنّا، وَ ثَبّتنا عَلَیها.8


    بار خدایا! به سوی تو باز می گردم و توبه می کنم؛ توبه کسی که رجوع به گناهی را در دل نمی گذارد و پس از توبه در گناهی بازنمی گردد. توبه خالصی که از شک و دودلی پاکیزه باشد. پس آن را از ما قبول فرما و از ما خشنود شو و ما را بر آن پابرجا گردان.


    فلسفه تشریع توبه در نظام تربیتی اسلام، رهایی از هلاکت به سبب گناه و نجات از تباهی است؛ زیرا توبه، وسیله رستگاری و مقدمه دست یابی به سعادت است. افزون بر آن، توبه، وسیله حفظ روح امیدواری در انسان است؛ چنان که امام سجاد علیه السلام در نیایش خود می گوید:


    لا اَیْئَسُ مِنکَ وَ قَدْ فَتَحْتَ لی بابَ التَّوبَةِ اِلَیْکَ.9


    از تو نومید نمی شوم، در حالی که درِ توبه و بازگشت به سوی خودت را به رویم گشوده ای.


    انسان روح نشاط و امید به نجات دارد و در راه تربیت و رهایی خود می کوشد. با این حال، اگر روح ناامیدی بر او چیره شود و راه اصلاح و تربیت را بر خود بسته ببیند، به سستی و ناتوانی و زبونی می گراید، تا جایی که خود را تا مرز هلاکت پیش می برد و تنها راه درمان آدمی از این بیماری مهلک، توبه است. امام در این باره می فرماید:
    تویی آن که برای بندگانت، دری به سوی عفوت گشوده ای و آن در را دَرِ توبه و بازگشت نامیده ای و بر آن در، از وحی و پیغام خود راهنمایی قرار داده ای تا از آن در گمراه نشوند. پس تو خود ـ که نامت جاوید است ـ فرموده ای: به سوی خدا توبه کنید؛ توبه خالص و امیدوار باشید که پروردگارتان، گناهانتان را از شما بپوشاند (بیامرزد) و شما را به بهشت ها و باغ هایی درآورد که جوی ها از زیر (درختان) آن روان است.10


    بنابراین، توبه با دمیدن روح امید در کالبد خسته و نومید انسان، انگیزه اصلاح رفتارها را در فرد ایجاد و تقویت می کند. این روش تربیتی از جهت ایجاد انگیزه اصلاح و تربیت در انسان، یک روش گرایشی به شمار می آید.


    یکی از مقدمات توبه، اعتراف و اقرار به گناه است. امام سجاد علیه السلامدر دعای دوازدهم که درباره «اعتراف به گناه و درخواست توبه» است، چگونگی اعتراف و درخواست آمرزش گناهان را به مردم آموزش می دهد:


    تو منزّه و پاکی. از تو نومید نمی شوم، در حالی که درِ توبه و بازگشت به سوی خودت را به رویم گشوده ای، بلکه می گویم گفتار بنده خواری که به خود ستم کرده و حرمت پروردگارش را رعایت نکرده است؛ بنده ای که گناهانش، بزرگ و رو به فزونی است و روزگارش به او پشت کرده و برگشته است تا چون ببیند که زمان کار گذشته و عمر به پایان رسیده است و باور کند که گریزگاهی از سلطه تو برایش نیست، به وسیله توبه به تو رو آورده و توبه را برای تو خالص گردانده است. پس با دلی پاک و پاکیزه به سوی تو حرکت کرده و با صدای گرفته، آهسته، تو را می خوانده است.11


    در کتاب های اخلاق و تهذیب نفس نیز دستور داده شده است که در برابر خدا و در خلوت (نه در حضور دیگران که مایه اشاعه گناه و ذلّت نفس مؤمن است)، به کارهای ناروای خود اقرار کنیم. این اقرار، دشوار است؛ زیرا گناهان چنان منفورند که آدمی به سختی می تواند انجام دادن آنها را به گردن بگیرد. از همین رو، معمولاً ما آنها را توجیه می کنیم؛ یعنی طوری وانمود می کنیم که گویی کار زشتی انجام نداده ایم.


    در حقیقت، اقرار به گناه، نتیجه نوعی محاسبه نفس است که زمینه را برای توبه حقیقی فراهم می کند. در این مرحله، انسان، گناهان گذشته خویش را یادآور می شود و از فراموشی آنها جلوگیری می کند. این عمل سبب می شود انسان از گناهان گذشته خویش پشیمان شود و در آینده کمتر بدان ها دست زند.


    1. توبه به معناى بازگشتن است. معجم مقاییس اللغه، ج 1، ص 357. برخى لغت شناسان در معناى آن قید «نافرمانى و گناه» را افزوده و گفته اند: توبه بازگشت از معصیت و گناه است. (الصحاح، ج 1، ص 91؛ لسان العرب، ج 2، ص 61). با توجه به اینکه توبه مراتبى دارد و هر انسانى با توجه به مرتبه اش توبه اى دارد، واژه توبه در قرآن کریم درباره خداى متعال به کار رفته است. بنابراین، مطلق بازگشتن در معناى توبه صحیح است؛ زیرا بازگشتن از معصیت و گناه درباره خداى سبحان معنا ندارد و توبه خداوند به معناى بازگشت لطف و رحمت پروردگار به سوى بنده گناه کار است. چنان که فرموده است: «ثُمَّ تابَ عَلَیْهِمْ لِیَتُوبُوا إِنَّ اللّهَ هُوَ التَّوّابُ الرَّحیمُ؛ پس (خدا) به آنان (توفیق) توبه داد تا توبه کنند. بى تردید، خدا همان توبه پذیر مهربان است.» (توبه: 118)
    2. دعاى 9.
    3. دعاى 39.
    4. دعاى 10.
    5. دعاى 12، بند 10.
    6. دعاى 1، بند 22. «والحمد للّه الذى دلنا على التوبه التى لم نفدها الا من فضله؛ سپاس خداى را که ما را به حقیقت توبه و بازگشت (از گناه) راهنمایى فرمود؛ توبه اى که آن را جز به فضل و احسان او نیافته ایم».
    7. دعاى 16، بند 23. «اللهم صل على محمد و آله... و ارزقنى حسن الانابه، و طهرنى بالتوبه: بار خدایا! بر محمد و آل او درود فرست و نیکى بازگشت از گناه را روزى ام کن و به توبه پاکم گردان».
    8. دعاى 45، بند 52.
    9. دعاى 12، بند 7.
    10. دعاى 45، بند 10.
    11. دعاى 12، بند 7 و 8.



  17. کاربران زیر به خاطر این پست از شما تشکر کرده اند : : بهمن پور (2014-06-04)
  18. #10
    هم کار کاربر طلایی
    تاریخ عضویت : جنسیت Jan 2013
    صلوات : 6592 دلنوشته : 9
    سلامتی امام زمان
    نوشته ها : 7,813 تشکر : 409
    مورد تشکر: 2,299 مرتبه تشکر شده در 1,632 پست
    دریافت : 0 آپلود : 0
    امتیاز : 105 وبلاگ : 14
    وبلاگ
    14
    صدای رسا آنلاین نیست.
    ذکر خدا در سیره امام سجاد

    یکی دیگر از روش های تربیتی در صحیفه سجادیه در زمینه جنبه شناختی انسان، سفارش به «ذکر و یاد خدا»1 است. این روش تربیتی مبتنی بر اصل «تذکر» است؛ زیرا گاه توجه انسان به خداوند به سبب درگیری اش در فراز و نشیب های زندگی و غفلت و فراموشی کم می شود. ازاین رو، با یادآوری می توان توجه به خدا را در دل او زنده کرد. بنابراین، روش تربیتی «ذکر خدا»، بیشتر یک روش شناختی به شمار می آید.


    حقیقت ذکر، همان «توجه قلبی» است. به بیان دیگر، حقیقت ذکر، چیزی جز «همواره به یاد خدا بودن نیست. همواره متوجه مسئولیت و تعهد بودن؛ در همه جا خدا را حاضر و ناظر دانستن؛ در کنار همه چیز، خدا را دیدن؛ نسبت به تمام اعمالمان، خدا را «بصیر» دانستن؛ نسبت به همه حرف هایمان، او را «شنوا» دانستن؛ خود را در همه حال در محضر «اللّه » دیدن و...»،2
    معنای واقعی ذکر، خداست که سازنده انسان است.


    این روش در نظام تربیتی صحیفه به عنوان عامل بازدارنده از انحراف و اشتباه، نقش بسیار مهمی دارد. انسانی که خدا را بر رفتار خود ناظر و بر گفتار خود شنوا بداند و در همه جا و در همه حال، خود را در محضر خدا ببیند، مراقب رفتارهای خود خواهد بود تا کار ناشایستی از او سر نزند. بنابراین، یاد خدا یکی از روش های بسیار خوب برای اصلاح رفتار انسان است. آثار مهم تربیتی که این روش در پی دارد، عبارتند از:


    یک ـ آرامش قلب: انسان به طور فطری جویای آرامش خاطر است و اگر کم و بیش، نگرانی هایی دارد، این نگرانی ها باید در پرتو آرامش بالاتری زدوده شود. ژرفای درون آدمی باید آرام و مطمئن باشد. چه عاملی می تواند به انسان آرامش خاطر بخشد؟ به گفته قرآن، تنها یاد خدا می تواند دل های نگران را آرام کند: «أَلا بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ؛ آگاه باشید تنها با یاد خدا، دل ها آرامش می یابد.» (رعد: 28)


    حضرت امام سجاد علیه السلام نیز برای اصلاح و تربیت از این روش تربیتی بهره می گیرد و ذکر خدا را مایه شرافت و بزرگی می داند. همچنین از خداوند متعال می خواهد که دل ها را به یاد خود سرگرم سازد.


    یا مَنْ ذِکْرُهُ شَرَفُ لِلذاکِرین... و اشغل قُلُوبَنا بِذِکْرکَ عَنْ کلِّ ذِکْر.3


    ای آن که یاد او برای یادکنندگان، شرافت و ارزش است، دل های ما را از هر یادی به یاد خودت وادار.


    دو ـ غفلت زدایی: همه گرفتاری ها و لغزش ها در پی غفلت از یاد حق و عذاب و عقاب اوست. افزون بر این، غفلت از خدا، قلب را تیره می سازد و در نتیجه، شیطان و هوای نفس بر انسان چیره می شوند. امام سجاد علیه السلام، یاد خدا را درمان چنین حالتی می داند و می فرماید: «وَ نبّهْنی لِذِکْرِک فی اَوقاتِ الغَفْلةِ؛ و مرا در اوقات فراموشی (پیروی از نفس) به یاد خود آگاه ساز».4


    در مقابل، «تذکر و یادآوری حضور حق» به دل صفا می دهد و سبب تصفیه روح از رذایل و آزادی انسان از قید اسارت نفس می شود: «وَ اجْعَلْ سَلامَةَ قُلُوبِنا فی ذِکْرِ عَظَمَتِک؛ و سلامت دل های ما را در یاد بزرگی خود قرار ده».5
    وقتی یاد خدا، غفلت را از دل بزداید و به قلب سلامتی بخشد، در این صورت، دل، جلوه گاه محبوب می شود و دوستی دنیا که سرچشمه همه لغزش ها و انحراف هاست، از دل رخت برمی بندد.6


    1. «ذکر» به معناى «یادآورى» است و در واقع، حفظ معناى چیزى یا استحضار آن «ذکر» نامیده مى شود. ذکر، یک امر قلبى است که به ذهن انسان مى گذرد و گاهى به زبان نیز سرایت مى کند.
    2. جواد محدثى، سیناى نیاز، تهران، نشر سازمان تبلیغات اسلامى، 1372، چ 2، ص 67 .
    3. دعاى 11، بند 1.
    4. دعاى 20، بند 29.
    5. دعاى 5، بند 14.

  19. کاربران زیر به خاطر این پست از شما تشکر کرده اند : : بهمن پور (2014-06-04)
صفحه 1 از 2 12 آخرینآخرین

اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

کلمات کلیدی این موضوع

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •