حکایت

[صدای رسا]

✔ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ : ﻧﺼﻒ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺪﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﮐﻨﺪ .
ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﻧﺎ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻄﻮﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ.
ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺩﺍﻧﺎ ﮔﻔﺖ : " ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺷﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﮐﻨﻢ . ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﯿﺪ، ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﺪ ﻭ ﺗﻦ ﺷﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ، ﺷﺎﻩ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ."

ﺷﺎﻩ ﭘﯿﮏ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﯾﮏ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ....
ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺳﻔﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ . ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ از زندگیش ﺭﺍﺿﯽ ﺑﺎﺷﺪ .
• ﺁﻥ ﮐﻪ ﺛﺮﻭﺕ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ .
• ﺁﻥ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﻓﻘﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻣﯿﺰﺩ،
• ﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﺳﺎﻟﻢ ﻭ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺯﻥ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪﯼ ﺩﺍﺷﺖ .
• ﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﺩﺍﺷﺖ، ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ .
ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮ ﺁﺩﻣﯽ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻠﻪ ﻭ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ.

ﺁﺧﺮﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺷﺐ، ﭘﺴﺮ ﺷﺎﻩ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﻠﺒﻪ ﺍﯼ ﻣﺤﻘﺮ ﻭ ﻓﻘﯿﺮﺍﻧﻪ ﺭﺩ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ . 【"ﺷﮑﺮ ﺧﺪﺍ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻡ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ . ﺳﯿﺮ ﻭ ﭘﺮ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﮑﺸﻢ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﺑﻢ ! ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ؟"】
ﭘ
ﺴﺮ ﺷﺎﻩ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﭘﯿﺶ ﺷﺎﻩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﻫﻢ ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﻫﻨﺪ .
ﭘﯿﮏ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻣﺮﺩ ﺗﻮﯼ ﮐﻠﺒﻪ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺩ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﻧﺪﺍﺷﺖ.
.
.
.
مولا علی(ع) میفرماید:
✔ "قناعت، ثروتى پایان ناپذیر است."

┘◄ حکمت 57 نهج البلاغه