یاد من باشد

[نوای دل]

یاد من باشد فردا دم صبح ، جور دیگر باشم

بد نگویم به هوا، آب ، زمین - مهربان باشم، با مردم شهر

و فراموش کنم، هر چه گذشت - خانه ی دل، بتکانم ازغم

و به دستمالی از جنس گذشت - بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل

مشت را باز کنم، تا که دستی گردد و به لبخندی خوش ،دست در دست زمان بگذارم

یاد من باشد فردا دم صبح

به نسیم از سر صدق، سلامی بدهم

و به انگشت نخی خواهم بست تا فراموش، نگردد فردا

زندگی شیرین است، زندگی باید کرد ، گرچه دیر است ولی

کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید به سلامت ز سفر برگردد

بذر امید بکارم، در دل ، لحظه را در یابم

من به بازار محبت بروم فردا صبح - مهربانی خودم، عرضه کنم

یک بغل عشق از آنجا بخرم

یاد من باشد فردا حتما

به سلامی، دل همسایه ی خود شاد کنم

بگذرم از سر تقصیر رفیق ، بنشینم دم در ، چشم بر کوچه بدوزم با شوق

تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود

و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست

یاد من باشد فردا حتما

باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست

و بدانم که اگر دیر کنم ،مهلتی نیست مرا و بدانم که شبی خواهم رفت

و شبی هست، که نیست، پس از آن فردایی

یاد من باشد

باز اگر فردا، غفلت کردم - آخرین لحظه ی از فردا شب ،

من به خود باز بگویم این را :

مهربان باشم با مردم شهر و فراموش کنم هر چه گذشت......

فریدون مشیری