هفته گذشته جلسه ای در مجتمع قلم به منظور تجلیل از خبرنگاران حوزه آموزش و پرورش توسط اداره کل مربوطه برگزار شد.
نکتهای که در این مراسم تجلیل برایم جالب بود، تعداد بالای خبرنگاران مدعو بود. 50 خبرنگار از خبرگزاریها و نشریاتِ مختلف دعوت شده بودند و کاغذی به هرکدام داده شد تا نظرات و پیشنهادات و انتقادات خود را از اداره کل آموزش و پرورش بنویسند. طی پیگیری از روابط عمومی اداره کل آموزش و پرورش استان، تنها حدود 8 نفر انتقادات و پیشنهاداتِ خود را مطرح کردند. حال آنکه این جلسه، مجالی مناسب برای بیانِ دغدغهها و مطالبات، پیشنهادات و انتقادات از این اداره بود، اما اکثرِ برگهها خالی بود! انتقادی که به صنفِ خودمان وارد است، همین است! چرا در تمامِ سال به انتقاد و پیشنهاد دادن مشغول هستیم و ناراحت از این که هیچ فرصتی نیست که ادارات به خواستههای ما گوش فرا دهند، آن وقت زمانی که این فرصت در روزی که به نامِ خودمان است، رخ میدهد، از نوشتن دو سطر هم امتناع میکنیم؟ زمانی که خودمان، خودمان را جدی نمیگیریم چه انتظاری از دیگران میتوان داشت؟ جلساتی که برای روز خبرنگار صورت میگیرد، تنها نباید به پذیرایی و خنده بگذرد، اگر فرصتی هست باید صحبتها و مطالباتِ خودمان را بیان کنیم تا حرفهایمان بیشتر شنیده شود.اگر همیشه از بیتوجهی مسئولان به اصحابِ رسانه مینالیم، باید به این جمله توجه کنیم که از ماست که بر ماست!