میوه درخت امید

[ن کیوانپور]

آدم­های سر به زیر همیشه حواسشان به زمین است ! به زیر پایشان !

حواسشان هست که زمین نخورند ! که زمین نخوردشان و در چاله­ای فرو نروند ! به چاهی نیفتند ! ساعتشان همیشه کوک باشد تا به موقع برسند و از مناسبات زمینی­شان عقب نمانند ...
اما من به شدت معتقدم همه انسان­های بزرگ یا در تمامی عصر، یا دست کم در زمانی که رفتارهای بزرگانه از ایشان سر زده است، سر به هوا بوده­اند ! اصلا باورم نمی­شود که مثلا یوسف در دل چاه، چیزی غیر از آسمان بالای سرش را دیده باشد ! یا ابراهیم به جای سر به هوا بودن و دیدن آسمان، حواسش به آتش افروخته نمرود در زمین بوده باشد !


نه، نمی­توانم بپذیرم که پیامبر اسلام سر به زیر ایستاده باشد و ماه را دو نیم کرده باشد، یا در غار حرا سرش را پایین انداخته باشد و با جبراییل سخن گفته باشد... بعضی­ها اسمش را توکل می­گذارند ! بعضی­های دیگر امید ! اما من درختی را می­شناسم که ریشه­هایش در آسمان است و میوه­هایش آویخته تا روی زمین ...

کافی است کمی حواست را از زمینت پرت کنی و سر به هوا شوی ! کافی است به سر به زیری حساب گرانه­ات جواب سربالا بدهی !
آن وقت است که میوه­های امید را می­توانی بچشی ! راستی خدا جان !
من که خوب می­دانم شاعران و دیوانگان و عاشقان و پیامبران را تو سر به هوای خودت کرده­ای !
می­شود خواهش کنم به اندازه چشیدن میوه درخت امید و عشق.
کمی ! فقط کمی سر به هوایم کنی؟

نگارنده: سید حسین متولیان

[صدای رسا]

مقصود من از کعبه و بت خانه تویی ، تو